Βικιπαίδεια

Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο (μυθιστόρημα)

μυθιστόρημα
Αυτό το λήμμα αφορά το μυθιστόρημα. Για την ταινία της Disney, δείτε: Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο.

Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο (Αγγλικά: The Fox and the Hound) είναι ο τίτλος μυθιστορήματος του Αμερικανού Ντάνιελ Π. Μάνιξ που δημοσιεύτηκε το 1967. Η εικονογράφηση του βιβλίου έγινε από τον Τζον Σκοενχέρ. Η ιστορία ακολουθεί τις ζωές των Τοντ, μια κόκκινη αλεπού μεγαλωμένη από έναν άνθρωπο κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του, και Κόπερ, ένα κυνηγόσκυλο που ανήκει στον τοπικό κυνηγό, ο οποίος αναφέρεται ως Αφεντικό. Μετά την πρόκληση του θανάτου του αγαπημένου κυνηγόσκυλου του Αφεντικού από τον Τοντ, το Αφεντικό και ο Κόπερ κυνηγούν ανελέητα την αλεπού, με σκηνικό έναν μεταβαλλόμενο κόσμο του ανθρώπου και την φυσιολογική ζωή του Τοντ όπου κυνηγά για να βρει τροφή, ψάχνει για ταίρι και υπερασπίζεται την περιοχή του. Ο Μάνιξ προετοιμάστηκε για να γράψει το βιβλίο μελετώντας αλεπούδες, ήμερες και άγριες, διάφορες τεχνικές κυνηγιού και τον τρόπο που τα κυνηγόσκυλα ανιχνεύουν αλεπούδες, επιδιώκοντας να εξασφαλίζει όσο το δυνατόν πιο αληθοφανείς χαρακτήρες.

Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο
Εξώφυλλο πρώτης έκδοσης
ΣυγγραφέαςΝτάνιελ Π. Μάνιξ
ΕικονογράφοςJohn Schoenherr
ΤίτλοςThe Fox and the Hound
ΓλώσσαΑγγλικά
Ημερομηνία δημιουργίας1967
Ημερομηνία δημοσίευσης1967
ΜορφήΔραματικό
ΒραβείαAthenaeum Literary Award[1]
δεδομένα (π • σ • ε )

Το βιβλίο κέρδισε το βραβείο Dutton Animal Book το 1967, το οποίο οδήγησε στην έκδοσή του στις 11 Σεπτεμβρίου της ίδιας χρονιάς από τις εκδόσεις E.P. Dutton. Ήταν επιλογή του περιοδικού Reader's Digest για τη λίστα συλλογής βιβλίων του το 1967 και νικητής του βραβείου Athenaeum Literary. Είχε καλή υποδοχή από τους κριτικούς, οι οποίοι επαίνεσαν τις λεπτομερείς περιγραφές του και το συγγραφικό στυλ του Μάνιξ. Η Walt Disney Productions αγόρασε τα κινηματογραφικά δικαιώματα του βιβλίου όταν κέρδισε το βραβείο Dutton, αλλά δεν ξεκίνησε την παραγωγή της μεταφοράς του βιβλίου σε ταινία μέχρι το 1977. Βαριά τροποποιημένο από το αυθεντικό υλικό, Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο της Disney βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Ιούλιο του 1981 γνωρίζοντας εμπορική επιτυχία.

Πλοκή

Επεξεργασία

Ο Κόπερ, ένα ημίαιμο κυνηγόσκυλο, ήταν κάποτε ο αγαπημένος του Αφεντικού από όλα τα κυνηγόσκυλα της αγέλης στην αγροτική περιοχή της χώρας. Ωστόσο, τώρα νιώθει να απειλείται από τον Τσιφ, ένα νεότερο και γρηγορότερο κυνηγόσκυλο. Ο Κόπερ μισεί τον Τσιφ, ο οποίος παίρνει τη θέση του Κόπερ ως αρχηγός της αγέλης. Κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού αρκούδας, ο Τσιφ προστατεύει το Αφεντικό όταν η αρκούδα του επιτίθεται, ενώ ο Κόπερ φοβάται πολύ για να αντιμετωπίσει την αρκούδα. Το Αφεντικό αγνοεί τον Κόπερ για να επαινέσει τον Τσιφ και το μίσος και η ζήλεια του Κόπερ μεγαλώνουν.

Ο Τοντ είναι μια κόκκινη αλεπού, μεγαλωμένη ως κατοικίδιο από έναν από τους κυνηγούς που σκότωσαν τη μητέρα του και τα αδέλφια του. Ο Τοντ αρχικά απολαμβάνει τη ζωή, αλλά όταν φτάνει στη σεξουαλική ωριμότητα, επιστρέφει στην άγρια φύση. Τον πρώτο χρόνο, ξεκινά να καθιερώνει την περιοχή του, και μαθαίνει τεχνικές διαφυγής όταν τα τοπικά σκυλιά της φάρμας τον κυνηγούν. Μια μέρα, βρίσκεται τυχαία στο σπίτι του Αφεντικού και ανακαλύπτει ότι η παρουσία του προκαλεί φρενίτιδα στα αλυσοδεμένα σκυλιά της αγέλης. Αρχίζει να του αρέσει να τα χλευάζει, μέχρι που μια μέρα ο Τσιφ σπάει την αλυσίδα του και τον κυνηγά. Το Αφεντικό βλέπει την απόδραση του σκύλου και τον ακολουθεί με τον Κόπερ. Καθώς ο Τσιφ επιδέξια ανιχνεύει την αλεπού, ο Τοντ διαφεύγει στις σιδηροδρομικές γραμμές. Το τρένο πλησιάζει και ο Τοντ περιμένει μέχρι την τελευταία και πιο κατάλληλη στιγμή για να πηδήξει ασφαλής κάτω από τις ράγες. Ο Τσιφ σκοτώνεται από το τρένο.

Με τον Τσιφ νεκρό και το Αφεντικό να κλαίει για το χαμό του, εκπαιδεύει τον Κόπερ να αγνοεί όλες τις αλεπούδες εκτός από τον Τοντ. Καλύπτοντας σπιθαμή προς σπιθαμή την περιοχή, άνθρωπος και σκύλος κυνηγούν την αλεπού, με το Αφεντικό να χρησιμοποιεί δώδεκα κυνηγετικές τεχνικές στην αναζήτησή του για εκδίκηση. Σε κάθε κυνήγι, σκύλος και αλεπού μαθαίνουν νέα κόλπα και μεθόδους στο να ξεγελούν ο ένας τον άλλο, με τον Τοντ πάντα να διαφεύγει στο τέλος. Ο Τοντ ζευγαρώνει με μια μεγαλύτερη και πιο έμπειρη αλεπού με την οποία αποκτά οικογένεια. Πριν μεγαλώσουν, το Αφεντικό βρίσκει το κρησφύγετο και σκοτώνει τα μικρά. Εκείνο τον χειμώνα, το Αφεντικό στήνει παγίδες αναμονής, τις οποίες ο Τοντ μαθαίνει προσεκτικά πώς να τις αποφεύγει, αλλά η συντροφός του πιάνεται σε αυτές και σκοτώνεται. Τον Ιανουάριο, ο Τοντ βρίσκει καινούριο ταίρι, με την οποία αποκτά καινούρια παιδιά. Το Αφεντικό χρησιμοποιεί μια άλλη τεχνική κυνηγιού, όπου κάθεται ακίνητος και πολύ ήσυχος παίζοντας έναν σκοπό ώστε να δελεάσει τις αλεπούδες. Με αυτή τη μέθοδο σκοτώνει τα παιδιά και μετά, μιμούμενος τον ήχο ενός πληγωμένου μικρού, καταφέρνει να παρασύρει το ταίρι του Τοντ και να το σκοτώσει.

Καθώς τα χρόνια περνούν, η αγροτική περιοχή γίνεται πιο αστική. Νέα κτίρια και αυτοκινητόδρομοι εμφανίζονται, περισσότερα σπίτια κτίζονται και οι αγρότες παραμερίζονται. Αν και ένα μεγάλο μέρος της άγριας ζωής έχει φύγει και το κυνήγι γίνεται όλο και πιο δύσκολο, ο Τοντ μένει στην περιοχή επειδή εκεί είναι το σπίτι του. Οι υπόλοιπες αλεπούδες που παραμένουν καταλήγουν οδοκαθαριστές και η φύση τους αλλάζει - οι δεσμοί ζωής με τα ταίρια τους αντικαθίσταται από ασυδοσία και τα ζευγάρια τραβούν το δικό τους δρόμο μετά την πράξη του ζευγαρώματος. Το Αφεντικό έχει χάσει την περισσότερη από τη γη του, και ο μόνος σκύλος που έχει τώρα είναι ο Κόπερ. Κάθε χειμώνα κυνηγούν τον Τοντ και κατά έναν περίεργο τρόπο, αδημονεί για αυτό το κυνήγι λες και είναι ο μοναδικός σκοπός της ζωής του.

Το Αφεντικό περνάει τον περισσότερο χρόνο του πίνοντας αλκοόλ, και οι άλλοι ξεκινούν τις προσπάθειες να τον πείσουν να μετακομίσει σε ένα γηροκομείο, όπου τα σκυλιά δεν επιτρέπονται. Ένα καλοκαίρι, μια επιδημία λύσσας εξαπλώνεται στον πληθυσμό των αλεπούδων. Όταν μια μολυσμένη αλεπού επιτίθεται σε μια ομάδα μικρών παιδιών, οι ίδιοι άνθρωποι πλησιάζουν το Αφεντικό και ζητάνε τη βοήθειά του για να σκοτώσουν τις αλεπούδες. Χρησιμοποιεί παγίδες και δηλητήριο για να σκοτώσει όσο το δυνατόν περισσότερες αλεπούδες, αλλά το δηλητήριο σκοτώνει και οικόσιτα ζώα. Όταν ένα παιδί το τρώει και πεθαίνει, οι άνθρωποι απομακρύνουν όλο το δηλητήριο. Τότε το Αφεντικό κανονίζει ένα κυνήγι όπου πάρα πολλοί άνθρωποι συμμετέχουν. Στοιχίζονται και περπατούν κατευθείαν στο δάσος, εξωθώντας αλεπούδες για να τις πυροβολήσουν. Ο ηλικιωμένος Τοντ καταφέρνει να δραπετεύσει και από τα τρία.

Ένα πρωινό, μετά τη διαφυγή του Τοντ από τα κυνηγόσκυλα, το Αφεντικό στέλνει τον Κόπερ για κυνήγι. Όταν βρίσκει τα ίχνη της αλεπούς, ο Κόπερ τον κυνηγά ανελέητα καθ'όλη τη διάρκεια της μέρας μέχρι το επόμενο πρωί. Ο Τοντ τελικά πέφτει νεκρός από την εξάντληση, και ο Κόπερ καταρρέει από πάνω του, σχεδόν νεκρός και αυτός. Το Αφεντικό φροντίζει τον Κόπερ να επανέλθει και οι δυο τους απολαμβάνουν τη νέα τους δημοτικότητα. Μερικούς μήνες μετά ο ενθουσιασμός από το κατόρθωμα του Κόπερ εξασθενεί. Το Αφεντικό μένει και πάλι μόνο του και επιστρέφει στο ποτό. Για άλλη μια φορά του λένε να μετακομίσει σε γηροκομείο, και αυτή τη φορά συμφωνεί. Κλαίγοντας, παίρνει το κυνηγετικό του όπλο από τον τοίχο, οδηγεί τον Κόπερ έξω και τον χαϊδεύει απαλά πριν τον διατάξει να καθίσει. Καλύπτει τα μάτια του σκύλου καθώς ο σκύλος με πίστη του γλείφει το χέρι.

Ανάπτυξη

Επεξεργασία

Επιθυμώντας μια αληθοφανή περιγραφή συμπεριφοράς και συνηθειών της αλεπούς, ο Μάνιξ πέρασε περισσότερο από ένα χρόνο μελετώντας τη συμπεριφορά ένος ζευγαριού αλεπούδων, τις οποίες είχε στο σπίτι μαζί του.[2][3] Δήλωσε ότι ήταν "τόσο ήρεμες που μπορούσε να τις έχει λυμένες και να τις βλέπει να κυνηγούν, να παλεύουν, να κάνουν έρωτα και να ζουν σχεδόν μια φυσιολογική ζωή."[2] Επιπρόσθετα, μελέτησε άγριες αλεπούδες και πήρε συνεντεύξεις από ανθρώπους που έστηναν παγίδες, κυνηγούς, θηροφύλακες και "Αφεντικά Κυνηγόσκυλων" για να μάθει τι ένιωθαν ότι θα κάνει μια αλεπού και τι όχι.[2][3] Στο υστερόγραφο του μυθιστορήματος, ο Μάνιξ συζητά για αυτή του την έρευνα.[2] Για να υπερασπιστεί το μυθιστόρημά του εναντίον πιθανών χρεώσεων απιθανότητας, εξιστορεί τις παρατηρήσεις του σχετικά με τις άγριες αλεπούδες και συζητά ιστορίες άλλων ανθρώπων σχετικά με τη συμπεριφορά των αλεπούδων. Αναφορικά με τη συμπεριφορά του Τοντ να διαφεύγει των κυνηγών, περιγράφει με λεπτομέρειες την προσωπική του μαρτυρία άγριων αλεπούδων να κάνουν το ίδιο αλλά και ιστορίες που άλλοι μοιράστηκαν μαζί του, τις οποίες χρησιμοποίησε ως βάση για μερικά από τα γεγονότα της ιστορίας του βιβλίου. Για παράδειγμα, σημειώνει ότι ενώ άνθρωποι του είχαν πει ότι οι αλεπούδες δεν τρέχουν πραγματικά ανάμεσα σε πρόβατα ή κοπάδια βοοειδών για να αποφύγουν παγίδες, εκείνος ο ίδιος είδε να κάνουν ακριβώς αυτό από το παράθυρο του δωματίου του. Στην περίπτωση μιας αλεπούς να τρέχει στις σιδηροδρομικές γραμμές ενώ το τρένο πλησιάζει, ο Μάνιξ βασίστηκε σε μια ιστορία που του διηγήθηκε ένα αφεντικό κυνηγόσκυλου στην περιοχή Γουίτφορντ Σέιλς - κοντά στο Θόρνντεϊλ της Πενσυλβάνια - ο οποίος αναγκάστηκε να σταματήσει να κηνυγά στην περιοχή όταν μια αλεπού συστηματικά σκότωνε τα κυνηγόσκυλά του με αυτό τον τρόπο.[2][3]

Ο Μάνιξ ένιωσε ότι ήταν σχεδόν αδύνατον για οποιοδήποτε συγγραφέα να μην προσδώσει κάποιο ανθρωπομορφισμό σε ένα τέτοιο μυθιστόρημα, καθώς ένας άνθρωπος πρέπει να μαντέψει στην πορεία τον τρόπο που το μυαλό ενός ζώου δουλεύει και τι κίνητρα μπορεί να έχει.[2][3] Ένιωσε ότι τα ζώα σκέφτονται διαφορετικά από τους ανθρώπους, αν και είναι ικανά να έχουν λογική σε ένα "στοιχειώδες επίπεδο σε σχέση με τον άνθρωπο."[2] Εξηγώντας τις περιγραφές του κυνηγιού, είπε ότι ήταν δύσκολο να αποφασίσει πώς ένα κυνηγόσκυλο με μη ανθρώπινη ικανότητα της αίσθησης της όσφρησης, ερμηνεύει και απαντά στις μυρωδιές καθώς ανιχνεύει ένα άλλο ζώο.[2][3]

Το τελευταίο κεφάλαιο του μυθιστορήματος, το οποίο καλύπτει το τελευταίο κυνήγι το Τοντ από τον Κόπερ, βασίστηκε σε μια ιστορία της Βοστόνης, ενός κυνηγόσκυλου δεκατεσσάρων μηνών και της Ολντ Μπάλντι, μιας αλεπούς γνωστής από τους κυνηγούς για τις πολλαπλές φορές που ξέφυγε από αγέλες κυνηγόσκυλων που ακολουθούσαν τα ίχνη της.[4] Ο Μάνιξ αρχικά διάβασε την ιστορία σε ένα άρθρο του περιοδικού Recreation, στο οποίο έλεγε ότι τον Δεκέμβριο του 1887, κοντά στον ποταμό Τζέιμς της Βιρτζίνια, η Βοστόνη κυνήγησε μια αλεπού αναφερόμενη ως Μπάλντι για μιαμιση μέρα, καλύπτοντας 80 χιλιόμετρα.[2][4] Σύμφωνα με τον Μάνιξ, η Βοστόνη και η Μπάλντι πέθαναν μαζί και θάφτηκαν μαζί όταν τις βρήκαν.[2] Στο άρθρο όμως, η Βοστόνη επιζεί χωρίς όμως να επανέρχεται πλήρως η υγεία της και πεθαίνει αργότερα σε ηλικία τριών ετών.[4] Ο Κόπερ βασίστηκε στο αγαπημένο κυνηγόσκυλο του Μπι Ντι Άντκινς, έναν διεθνώς διάσημο εκπαιδευτή κυνηγόσκυλων, με τον οποίο ο Μάνιξ πήγε για κυνήγι. Μερικοί από τους ανθρώπινους χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι βασισμένοι στις ζωές και στις συνήθειες των ντόπιων κατοίκων της κοιλάδας Όρο, ένα προάστιο του Τούσκον της Αριζόνα.[5]

Το 1967, οι εκδόσεις E.P.Dutton επέλεξαν το ανέκδοτο βιβλίο του Μάνιξ ως το νικητή του ετήσιου βραβείου "Βιβλίο Ζώων" - ένας εθνικός διαγωνισμός ανοικτός σε νέους συγγραφείς όπου μια εκδοτική επιτροπή αξιολογεί τις συμμετοχές για να βρει το "καλύτερο βιβλίο φαντασίας ή όχι που σχετίζεται με ζώα".[6][7] Μαζί με ένα χρηματικό ποσό των $10,000, η εταιρεία απέκτησε τα δικαιώματα για τη δημοσίευση του βιβλίου, κυκλοφορώντας το στις 11 Σεπτεμβρίου την ίδια χρονιά.[6][8] Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε στις Ηνωμένες Πολιτείες από τις εκδόσεις Dutton και ταυτόχρονα από τις εκδόσεις Κλάρκε, Ίργουιν και Κόμπανι στον Καναδά. Το 1971 ακολούθησε μια επανέκδοση από τις εκδόσεις Πόκετ Μπουκς.[9] Το μυθιστόρημα κυκλοφόρησε σε άλλες δώδεκα χώρες,[6] συμπεριλαμβανομένου της Φινλανδίας το 1968 από τις εκδόσεις Οτάβα, και της Γερμανίας από τις εκδόσεις Χόφμαν και Κάμπε.[9][10]

Υποδοχή

Επεξεργασία

Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο επιλέχθηκε ως ένα από τα βιβλία της λίστας συλλογής βιβλίων του περιοδικού Reader's Digest το 1967 και μια σύντομη εκδοχή του τυπώθηκε στο τέταρτο τόμο της σειράς του εκδότη Condensed Books.[6][11] Την ίδια χρονιά, του απονεμήθηκε το βραβείο Athenaeum Literary.[12][13]

Ο οργανισμός Booklist χαρακτήρισε το μυθιστόρημα ως ένα με "το υψηλότερο επίπεδο σε βιβλία για ζώα" και επαίνεσε τον συνδυασμό "λαμπρής ψυχολογίας και γραφής σπάνιας ομορφιάς με τη γνώση για τα ζώα και το κυνήγι".[14] Σύμφωνα με το Booklist, το περιοδικό Publishers Weekly σύστησε το μυθιστόρημα ως ένα από τις "υψηλότερες συστάσεις του" και αναφέρθηκε σε αυτό ως μια "θαυμάσια επίκληση του ζωικού βασιλείου".[14] Κριτικάροντας το βιβλίο για το Best Sellers, ο Ουίλιαμ Β. Χιλ το θεώρησε "καλό μυθιστόρημα", επαινώντας το για την "απλότητα και την ευθύτητά" του με τον σκύλο και την αλεπού να είναι "αληθινοί" και όχι αλληγορικοί για κοινωνικούς λόγους. Αν και ένιωσε ότι το βιβλίο ήταν υπερβολικά λεπτομερές σε κάποια σημεία, ως σύνολο η ιστορία ήταν "αξιόπιστη, σχεδόν συναρπαστική" και οι χαρακτήρες διασκεδαστικοί.[15]

Ο Ρόμπερτ Ράμσεϊ από το Mountain Democrat βρήκε το βιβλίο να αξίζει το βραβείο Dutton, χαρακτηρίζοντας την αφήγηση "πάντα ενδιαφέρον" και τους βασικούς χαρακτήρες, Τοντ και Κόπερ ως, "αξέχαστους", ενώ επαίνεσε την "ικανότητα του Μάνιξ να μπαίνει στον κόσμο των ζώων και να τον απεικονίζει".[3] Ένας κριτικός από το Catholic Library World, το θεώρησε ως μια "αξέχαστη και απολαυστική εμπειρία ανάγνωσης" γραμμένη από έναν άνθρωπο "που ξέρει τον τρόπο ζωής των αλεπούδων".[16] Ο συγγραφέας και αθλητής Ρίτσαρντ Άλντεν Νάιτ, επαίνεσε το βιβλίο, δηλώνοντας ότι "ξεπερνά κάθε μορφή γραφής που έχω συναντήσει για τον τρόπο σκέψης των ζώων"[17] και ότι η ιστορία μιας μονομαχίας μεταξύ φυσικών εχθρών "αφηγείται καλά και είναι γραμμένη με συναίσθημα".[18] Ένας κριτικός από το Reading Eagle, ένιωσε ότι ο Μάνιξ έγραψε αρκετά καλά κάνοντας τον αναγνώστη να νιώσει ότι είναι ο Τοντ και ο Κόπερ και ότι η ιστορία ήταν "πραγματικά ενθουσιώδης", χάρη στη "δραματική αντιπαράθεση" των δύο ζώων.[19]

Κινηματογραφική διασκευή

Επεξεργασία
Κύριο λήμμα: Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο

Η Walt Disney Pictures αγόρασε τα κινηματογραφικά δικαιώματα του βιβλίου Η Αλεπού και το Κυνηγόσκυλο όταν πήρε το βραβείο Dutton Animal Book.[6] Η παραγωγή για τη μεταφορά του βιβλίου ξεκίνησε το 1977 και έγινε η ακριβότερη παραγωγή κινουμένων σχεδίων μέχρι εκείνη τη στιγμή, με κόστος 12 εκατομμύρια δολάρια.[20][21] Για να ολοκληρώσει την ταινία με δεξιότητα, ο τότε Διευθύνων Σύμβουλος της Disney Ρον Μίλερ, αποφάσισε να χρησιμοποιήσει κυρίως νέα ταλέντα σχεδιαστών που θα έκαναν το ντεμπούτο τους στη συγκεκριμένη ταινία, καθώς οι πρωτοπόροι της εταιρείας, γνωστοί και ως οι "Εννέα Γηραιοί Άντρες", βρίσκονταν κοντά στην αφυπηρέτηση. Οι σχεδιαστές και οι σεναριογράφοι ήταν κυρίως νέοι, όπως και οι σκηνοθέτες Αρτ Στίβενς, Τεντ Μπέρμαν και Ρίτσαρντ Ριτς. Θα ήταν η τελευταία ταινία στην οποία θα δούλευαν οι Όλι Τζόνστον, Φρανκ Τόμας και Γούλι Ρέιθερμαν, θεωρούμενοι ως "μύθοι" της Disney. Παρόλα αυτά, η αλλαγή φρουράς μεταξύ παλιάς και νέας γενιάς έφερε διαφωνίες στο πώς θα έπρεπε να χειριστούν την ταινία. Ο Ρέιθερμαν είχε τις δικές του ιδέες για τα σχέδια και σχεδιαγράμματα τα οποία έπρεπε να χρησιμοποιηθούν, αλλά η νεότερη ομάδα υποστήριξε τον Στίβενς, εκτός από τον Ντον Μπλουθ που ένιωσε τη δουλειά της Disney μπαγιάτικη. Ο Μπλουθ αποχώρησε παίρνοντας έντεκα άλλους σχεδιαστές μαζί του, και έφτιαξε το δικό του στούντιο. Η έξοδος των σχεδιαστών ανάγκασε την ακύρωση της αρχικής πρεμιέρας της ταινίας τα Χριστούγεννα του 1980 έως ότου νέοι σχεδιαστές να προσλαμβάνονταν.[22]

Στην πορεία, η ιστορία διαμορφώθηκε ώστε η ταινία να είναι κατάλληλη οικογενειακή ταινία. Μέχρι το 1981 όταν και η ταινία ολοκληρώθηκε, η ταινία είχε μετατραπεί σε ένα χρονικό μιας απίθανης φιλίας δύο πλασμάτων που φυσιολογικά θα έπρεπε να είναι εχθροί και που μαθαίνουν ότι η κοινωνία μερικές φορές προσπαθεί να καθορίσει τον ρόλο τους παρά τις καλές τους προθέσεις.[23] Στο αυθεντικό σενάριο, ο Τσιφ θα πέθαινε όπως συμβαίνει και στο μυθιστόρημα, αλλά ο Στίβενς δεν ήθελε να έχουν ένα θάνατο στην οθόνη και τροποποίησε την ταινία ώστε να επιβιώσει.[22]

Η ταινία βρήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 10 Ιουλίου 1981.[22] Έγινε αμέσως επιτυχία, με έσοδα $39,900,000 και ανεβαίνοντας στη 14η θέση της λίστας των καλύτερων ταινιών της χρονιάς.[20][24][25] Μεταγενέστερα, επανακυκλοφόρησε σε αίθουσες στις 25 Μαρτίου 1988,[25] και η κυκλοφορία της σε βίντεο έγινε την 1η Μαρτίου 1994.[26]

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ web3.philaathenaeum.org/literary.html. Ανακτήθηκε στις 3  Οκτωβρίου 2022.
  2. ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 Mannix, Daniel (Σεπτέμβριος 1967). «Author's Note». The Fox and the Hound. E.P. Dutton. σελίδες 252–255. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 Ramsey, Robert (18 Ιανουαρίου 1968). «Tales Along the Trail with Robert Ramsey». Mountain Democrat: σελ. B-5. ISSN 0745-7677. OCLC 9434129. 
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 George O. Shields (Ιούλιος 1898). «Boston and Baldy» (Google Books, digitized version of compendium edition). Recreation (American Canoe Association) 9 (1): 3–7. http://books.google.com/?id=RuwXAAAAYAAJ&lpg=PA7&dq=%22Baldy%22%20%22Boston%22%20fox%20hound%201898&pg=PA3. 
  5. ↑ Marriott, Barbara· Oro Valley Historical Society, Arizona Historical Foundation (2008). Oro Valley. Arcadia Publishing. σελίδες 64–67. ISBN 0-7385-4834-0. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 «Dutton Animal Award Goes To Mannix Book Set for Fall». The New York Times: σελ. 33. 20 Μαΐου 1967. 
  7. ↑ «Literary Awards». Publishers' World Yearbook: 1969-1970. R.R. Bowker Company. 1969. σελ. 133. ISSN 0552-5039. OCLC 269242570. 
  8. ↑ The Book Buyer's Guide, Volume 70, Part 2. 1967, σελ. 107. http://books.google.com/?id=4_pPAAAAIAAJ&q=%22the+fox+and+the+hound%22+mannix&dq=%22the+fox+and+the+hound%22+mannix&cd=22. 
  9. ↑ 9,0 9,1 «Formats and Editions of The Fox and the Hound». 
  10. ↑ «Fuchsspur» (στα Γερμανικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2016. 
  11. ↑ «Christy/Life with Father/The Fox and the Hound/Nicholas and Alexandra/The Gabriel Hounds (Reader's Digest Condensed Books, Volume 4: 1967)». 
  12. ↑ Weber, Olga S.; Calvert, Stephen J. (1980). "General Prizes". Literary and Library Prizes (R.R. Bowker): 59–61. ISSN 0075-9880. OCLC 6365352
  13. ↑ Anita Silvey (1995). Entries: Schoenherr, John. Children's Books and Their Creators. Houghton Mifflin Harcourt. σελ. 577. ISBN 0-395-65380-0. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Two Outstanding Animal Books From Dutton". The Booklist 64: 247. 1967. ISSN 0006-7385
  15. ↑ Hill, William B. (October 1, 1967). "Mannix, Daniel P. – The Fox and the Hound". Best Sellers 27: 251. ISSN 0005-9625
  16. ↑ "Mannix, Daniel. The Fox and the Hound". Catholic Library World 39: 237. November 1968. ISSN 0008-820X
  17. ↑ Knight, Richard Alden (November 28, 1967). "Outdoors with Richard Alden Knight". The Progress. p. 11.
  18. ↑ Alden Knight, Richard (26 Νοεμβρίου 1967). «Required reading Suggested for Book on Animals». 
  19. ↑ Literary Guidepost: Salute to the Cowboy". Reading Eagle. September 10, 1967. p. 58
  20. ↑ 20,0 20,1 «"The Fox and the Hound" Movie History"». 
  21. ↑ Ansen, David (July 13, 1981). "Forest Friendship". Newsweek: 81
  22. ↑ 22,0 22,1 22,2 Beck, Jerry. «The Animated Movie Guide». 
  23. ↑ Ebert, Roger (1 Ιανουαρίου 1981). «The Fox and the Hound». 
  24. ↑ «1981 Yearly Box Office Results». 
  25. ↑ 25,0 25,1 «The Fox and the Hound (1981): Releases». 
  26. ↑ «The Fox and the Hound (A Walt Disney Classic) [VHS] (1981)». 
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Η_Αλεπού_και_το_Κυνηγόσκυλο_(μυθιστόρημα)&oldid=10308178"