Ζουάν Φουστέρ
Ο Ζουάν Φουστέρ (Joan Fuster i Ortells, Σουέκα, Βαλενθιανική Κοινότητα, 23 Νοεμβρίου 1922 - 21 Ιουνίου 1992) ήταν βαλενθιανός συγγραφέας, εκφραστής του βαλενθιανικού εθνικισμού και του πανκαταλανισμού βάση των οποίων αποτέλεσε το πιο γνωστό του έργο, Nosaltres, el valencians ('Εμείς οι Βαλενθιανοί')[1]. Στο ίδιο έργο αναφέρεται και η ιδέα της ενότητας των καταλανόφωνων χωρών (Països Catalans). Θεωρείται ο σημαντικότερος δοκιμιογράφος στα καταλανικά του 20ού αιώνα.[2]
| Τζοάν Φουστέρ | |
|---|---|
 | |
| Όνομα | Τζοάν Φουστέρ |
| Θάνατος | 21 Ιουνίου 1992 (69 ετών) |
| Επάγγελμα/ ιδιότητες | δημοσιογράφος, συγγραφέας, δοκιμιογράφος, καθηγητής πανεπιστημίου, linguistic rights activist, δικηγόρος, αφοριστής και ποιητής |
| Εθνικότητα | Ισπανία |
| Υπηκοότητα | Ισπανία |
| Σχολές φοίτησης | Πανεπιστήμιο της Βαλένθια |
| Είδη | δοκίμιο |
| Αξιοσημείωτα έργα | Nosaltres els valencians |
 Πολυμέσα σχετικά με τoν συγγραφέα | |
| δεδομένα () | |
Βιογραφία
ΕπεξεργασίαΟ Ζουάν Φουστέ μεγάλωσε στα πλαίσια μιας επαρχιακής, συντηρητικής οικογένειας της Βαλενθιανικής Κοινότητας. Σπούδασε Νομική στο Πανεπιστήμιο της Βαλένθια μεταξύ 1943 και 1947, εποχή κατά την οποία δημοσίευσε τα πρώτα του άρθρα. Παράλληλα, και μέσω της επαφής του με τον βαλενθιανό εθνικιστή ποιητή, Σαβιέρ Κασπ, μετακινήθηκε ιδεολογικά από τον βαλενθιανικό τοπικισμό στον βαλενθιανικό εθνικισμό. Τότε έκδοσε και τα πρώτα του βιβλία, συλλογές ποιημάτων υπαρξιακού χαρακτήρα σχετικές με την ιστορική πραγματικότητα της εποχής. Τη δεκαετία του 1950 ξεκίνησε την πορεία του ως δοκιμιογράφος και ήρθε σε επαφή με τους καταλανικούς κύκλους (π.χ. Κάρλες Ρίβα), τόσο στην Καταλονία όσο και με τους εξόριστους στο Μεξικό.
Το 1960 θα είναι η εποχή που θα εκφράσει τη θέση του περί ενότητας των καταλανόφωνων περιοχών και θα προκαλέσει διχασμό στους βαλενθιανικούς κύκλους, που από εκείνη την περίοδο θα διαχωριστούν σε πανκαταλανιστές και βαλενθιανιστές. Πηγή αυτής της διαμάχης περί της ταυτότητας της «Βαλενθιανικής Χώρας» υπήρξε μια σειρά από δημοσιεύσεις του περί της ενότητας των καταλανόφωνων χωρών, και το βιβλίο του, Nosaltres, el valencians.
Στη συνέχεια δημοσίευσε πλήθος κειμένων που πιάνουν μια ευρεία γκάμα ειδών και ενδιαφερόντων (όπως το βιβλίο του για τον τραγουδοποιό Ραϊμόν και οι μελέτες του για την ποίηση του Σαλβαδό Εσπρίου και την πρόζα του Ζοζέπ Πλα) που κατέληξαν στην τίμησή του με το Τιμητικό Βραβείο των Καταλανικών Γραμμάτων το 1975. Δέχθηκε δύο φορές επίθεση στο σπίτι του λόγω των καταλανιστικών του θέσεων, χωρίς ωστόσο να υποφέρει ζημιές.[3] Προς το τέλος της ζωής του τιμήθηκε από τη Ζενεραλιτάτ της Καταλονίας και το Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης και εργάστηκε ως ακαδημαϊκός στο Πανεπιστήμιο της Βαλένθια. Υπήρξε επίσης μέλος του Ινστιτούτου Καταλανικών Σπουδών.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Paul Preston, Ismael Saz Campos, De la revolución liberal a la democracia parlamentaria: Valencia (1808-1975), Biblioteca Nueva, 2001, σελ. 36, ISBN 84-7030-855-6
- ↑ Àngel Sant Martín, Fi de segle: incerteses davant un nou mil·lenni, Ajuntament de Gandia, Universitat de València, 1994, σελ. 155, ISBN 9788437016047
- ↑ «Atentado contra el domicilio del escritor Joan Fuster» [Απόπειρα εναντίον της κατοικίας του συγγραφέα Ζουάν Φουστέ]. elpais.com. 12 Σεπτεμβρίου 1981.
Βιβλιογραφία
Επεξεργασία- Alberola, Miquel; Martí, Vicent. Fuster sabàtic. Altea: Aigua de Mar, 1994.
- Archilés i Cardona, Ferran. Una singularitat amarga, Joan Fuster i el relat de la identitat valenciana. Catarroja: afers, 2012
- Llorís, Manuel: Aproximación a Joan Fuster, Almudín, 1979.