Εκλογές στο Ιρακινό Κουρδιστάν
Στο ημιαυτόνομο Ιρακινό Κουρδιστάν διεξάγονται εκλογές για πρόεδρο και για την Εθνοσυνέλευση του Κουρδιστάν. Οι βουλευτικές εκλογές διεξάγονται κάθε 4 χρόνια. Η κυριότερη πολιτική συμμαχία ήταν η Λίστα του Κουρδιστάν , αποτελούμενη από τα δύο μεγάλα πολιτικά κόμματα, την PUK, και το PDK. Το 2009 διορίστηκε πρόεδρος ο Μασούντ Μπαρζανί.
Οι εκλογές για τα συμβούλια των κυβερνητικών επαρχιών διενεργούνται κάθε 4 χρόνια, ωστόσο οι τελευταίες διεξήχθησαν το 2005. Το καθένα συμβούλιο αποτελείται από 41 μέλη.
Προεδρικές εκλογές
ΕπεξεργασίαΠρόσφατες εκλογές
Επεξεργασία2018
Επεξεργασία
2015
ΕπεξεργασίαΗ θητεία του προέδρου Μασούντ Μπαρζανί έληξε στις 20 Αυγούστου 2015.
1992
ΕπεξεργασίαΟι πρώτες προεδρικές εκλογές έγιναν στις 19 Μαΐου 1992, παράλληλα με τις βουλευτικές εκλογές.[1] Στον πρώτο γύρο προηγήθηκε με μικρή διαφορά ο Μασούντ Μπαρζανί, ηγέτης του Δημοκρατικού Κόμματος του Κουρδιστάν, με δεύτερο τον υποψήφιο της Πατριωτικής Ένωσης του Κουρδιστάν, Τζαλάλ Ταλαμπανί. Ωστόσο κανείς από τους δύο υποψηφίους δεν κέρδισε τον απαιτούμενο αριθμό ψήφων, ώστε να εκλεγεί πρόεδρος.[2] Εξαιτίας του φόβου αμφοτέρων των υποψηφίων ότι θα έχαναν σε έναν δεύτερο γύρο, ο τελευταίος δεν διεξήχθη ποτέ και η περιφερειακή κυβέρνηση του Κουρδιστάν αποφάσισε να συνεχίσει χωρίς Πρόεδρο.[3] Αντί αυτού, συστάθηκε 8μελές Προεδρικό Συμβούλιο αποτελούμενο από 4 μέλη από κάθε κόμμα.[4]
Επίσης, συμφωνήθηκε ο σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας στο Κοινοβούλιο του Κουρδιστάν και στο υπουργικό συμβούλιο. Η εν λόγω συμφωνία παραβιάστηκε το 1994 με αποτέλεσμα το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου, ο οποίος κράτησε ως το 1998, με τη διάλυση του Ιρακινού Κουρδιστάν σε 2 ζώνες: μία ελεγχόμενη από το PUK στα νοτιοανατολικά και μία από το KDP στα βορειοδυτικά.[2]
2009
ΕπεξεργασίαΣτις 25 Ιουλίου του 2009 διεξήχθησαν εκλογές (βουλευτικές και προεδρικές) στο Ιρακινό Κουρδιστάν. Συνολικά εγγεγραμμένοι ήταν 2,5 εκατ. πολίτες. Για πρώτη φορά η εκλογή του προέδρου έγινε από το λαό [5] Δεν επετράπη η ψηφοφορία σε Κούρδους που ζούσαν εκτός Ιρακινού Κουρδιστάν.[6]
Τα επίσημα αποτελέσματα έδειξαν ότι ο Μπαρζανί επανεξελέγη με ποσοστό 69,57% των ψήφων.[7]
| Υποψήφιος | Λαϊκές ψήφοι | Ποσοστό |
|---|---|---|
| Μασούντ Μπαρζανί | 1.266.397 | 69,6 |
| Καμάλ Μιραουντιλί | 460.323 | 25,3 |
| Χάλο Ιμπραΐμ Αχμέντ | 63.377 | 3,5 |
| Αχμέτ Μοχάμετ Ρασούλ | 18.890 | 1,4 |
| Χουσεΐν Γκαρμιανί | 10.665 | 0,6 |
| Σύνολο | 1.819.652 [1] | 100% |
Βουλευτικές εκλογές
Επεξεργασία2013
ΕπεξεργασίαΒουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν στις 21 Σεπτεμβρίου 2013. Επί συνόλου 111 εδρών, οι 11 προορίζονταν για τις μειονότητες.[8] Στις εκλογές έλαβαν μέρος 366 γυναίκες και 736 άντρες υποψήφιοι.[9] Συνολικά ήταν εγγεγραμμένοι 2.653.743 ψηφοφόροι στις 3 επαρχίες Ερμπίλ, Σουλαϊμανίγια και Ντοχούκ, από τους οποίους το 74% προσήλθαν στις κάλπες.[10][11]
2005
ΕπεξεργασίαΣτις 30 Ιανουαρίου 2005, παράλληλα με τις βουλευτικές εκλογές στο Ιράκ, έγιναν και εκλογές για την ανάδειξη των μελών του κοινοβουλίου στην Περιοχή του Κουρδιστάν. Ήταν οι πρώτες βουλευτικές εκλογές στο Ιρακινό Κουρδιστάν από το 1992.
Αποτελέσματα
Επεξεργασία| Εκλογική συμμαχία | Ψήφοι | Έδρες | Ηγέτες | |
|---|---|---|---|---|
| Σύνολο | Ποσοστό τοις εκατό | |||
| Δημοκρατική Πατριωτική Συμμαχία του Κουρδιστάν | 1.570.663 | 89,55% | 104 | Τζαλάλ Ταλαμπανί, Μασούντ Μπαρζανί |
| Ισλαμική Ομάδα του Κουρδιστάν | 85.237 | 4,86% | 6 | Αλί Μπαπίρ |
| Κόμμα Μοχθούντων του Κουρδιστάν και Ανεξάρτητοι | 20.585 | 1,17% | 1 | Καντίρ Αζίζ |
| Δημοκρατικό Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν | 11.748 | 0,67% | 0 | |
| Δημοκρατική Κίνηση του Λαού του Κουρδιστάν | 10.953 | 0,62% | 0 | |
| Λίστα Ανεξάρτητων | 10.262 | 0,59% | 0 | |
| Ιρακινή Ομάδα Ρεπουμπλικανών | 9.499 | 0,54% | 0 | |
| Κόμμα για την Επίτευξη της Δημοκρατίας στο Κουρδιστάν | 9.081 | 0,52% | 0 | |
| Μέτωπο Ιρακινής Εθνικής Ένωσης | 8.243 | 0,47% | 0 | |
| Κίνημα Δημοκρατών του Κουρδιστάν | 6.690 | 0,38% | 0 | |
| Συντηρητικό Κόμμα του Κουρδιστάν | 5.506 | 0,31% | 0 | |
| Κόμμα της Εθνικής Αδερφότητας του Ιράκ | 3.422 | 0,20% | 0 | |
| Εθνικό Κίνημα του Κουρδιστάν | 2.018 | 0,12% | 0 | |
| Σύνολο ψήφων | 1.753.919 | 100% | 111 | |
| Άκυρα | 23.067 | — | ||
Η πρώτη συνεδρίαση της Κουρδικής Εθνοσυνέλευσης δεν έγινε πριν τις 4 Ιουνίου 2005.[12]
2009
ΕπεξεργασίαΣτις βουλευτικές εκλογές του 2009, που διεξήχθησαν παράλληλα με τις προεδρικές, η κοινή λίστα των δύο ιστορικών κουρδικών κομμάτων, του PDK και του UPK , συγκέντρωσε το 57% των ψήφων.[13] Ο πρώην αντιπρόεδρος του Ιράκ, Μπαρχάμ Σαλίχ έγινε πρωθυπουργός στις 30 Σεπτεμβρίου 2009 και τον Απρίλιο του 2012 τον διαδέχθηκε ο Νετσερβάν Μπαρζανί.
Δημοψηφίσματα
Επεξεργασία2005
ΕπεξεργασίαΤο δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία του Κουρδιστάν διενεργήθηκε στις 30 Ιανουαρίου 2005, υπό την αιγίδα του Κινήματος για το Δημοψήφισμα στο Κουρδιστάν. Παράλληλα έγιναν βουλευτικές εκλογές στο Ιράκ και στο Ιρακινό Κουρδιστάν, σαν ανεπίσημο δημοψήφισμα για το αν οι πολίτες επιθυμούσαν την ανεξαρτησία ή όχι. Με ποσοστό 98,8% το εκλογικό σώμα τάχθηκε υπέρ της ανεξαρτησίας από το Ιράκ.[14]
2017
ΕπεξεργασίαΑποτελέσματα
Επεξεργασία| Περιοχή: | Υπέρ της ανεξαρτησίας | Υπέρ της παραμονής στο Ιράκ | Σύνολο | Ανεξαρτησία % | Παραμονή στο Ιράκ % | |||||||||
| Κυβερνητική Επαρχία Κιρκούκ: | 131.274 | 181 | 131.582 | 99,88 | 0,12 | |||||||||
| Κυβερνητική Επαρχία Νινευή: | 165.780 | 111 | 165.891 | 99,93 | 0,07 | |||||||||
| Κυβερνητική Επαρχία Ντιγιάλα: | 35.786 | 627 | 36.413 | 98,28 | 1,72 | |||||||||
| Κυβερνητική Επαρχία Ας Σουλεϊμανίγια: | 650.000 | 0 | 656.496 | 99,12 | 0,88 | |||||||||
| Κυβερνητική Επαρχία Ερμπίλ: | 622.409 | 11.289 | 636.898 | 98,23 | 1,77 | |||||||||
| Κυβερνητική Επαρχία Ντοχούκ: | 368.163 | 2.247 | 370.781 | 99,39 | 0,61 | |||||||||
| Σύνολο: | 1.973.412 | 20.251 | 1.998.061 | 98,88% | 1,12% | |||||||||
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ «Are elections in Iraqi Kurdistan democratic?». 7 Ιουλίου 2010. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ 2,0 2,1 «The 2009 Kurdish Elections» (PDF). 23 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 6 Ιανουαρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ Peter Galbraith (2006). The End of Iraq: How American Incompetence Created a War without End. Simon and Schuster. ISBN 0-7432-9423-8.
- ↑ Page 3
- ↑ «Kurdistan parliament elections between closed and open lists». Ak News. 4 Μαρτίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Elections in Kurdistan: To Have or not to Have the Right to Vote». Kurdish Aspect. 1 Μαΐου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Opposition set to break Iraqi Kurd stranglehold». AFP. 26 Ιουλίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Μαΐου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «IHEC extends candidate and coalition registration period for parliamentary election in the Kurdistan Region of Iraq». Independent High Electoral Commission of Iraq. 2013-06-17. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-06. https://web.archive.org/web/20160306101120/http://ihec.iq/en/index.php/news/3873.html. Ανακτήθηκε στις 2013-09-19.
- ↑ «Despite Uneven Playing Field, Women Hope for Greater Wins in Kurdistan Polls». Rudaw.net. 4 Σεπτεμβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2013.
- ↑ http://www.ankawa.com/forum/index.php/topic,700881.msg6111953.html#msg6111953
- ↑ Sharifi, Amir. «The Dialectics of Democracy in Iraqi Kurdistan». Rudaw. rudaw.net. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2013.
- ↑ «Iraqi Kurdish parliament opens». Al Jazeera. 5 Ιουνίου 2005. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Μαρτίου 2007. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2015.
- ↑ «Ο Μασούντ Μπαρζανί επανεξελέγη πρόεδρος του ιρακινού Κουρδιστάν». Ελευθεροτυπία. 29 Ιουλίου 2009.
- ↑ «98 percent of the people of South Kurdistan vote for independence». indybay.org. 9 Φεβρουαρίου 2005. Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2019.