Διονύσιος Στεφάνου
Ο Διονύσιος Στεφάνου (13 Νοεμβρίου 1835 - 1η Νοεμβρίου 1916) ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός.
| Διονύσιος Στεφάνου | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 13 Νοεμβρίου 1835 |
| Θάνατος | 1 Νοεμβρίου 1916 |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Παναγιώτης Στεφάνου |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδας μέλος της Βουλής των Ελλήνων (εκλογική περιφέρεια Ζακύνθου) |
| Βραβεύσεις | Ανώτερος Ταξιάρχης του Σωτήρος |
Βιογραφικά στοιχεία
ΕπεξεργασίαΓεννήθηκε στις 13 Νοεμβρίου 1835 στη Ζάκυνθο και ήταν γιος του Παναγιώτη - Μαρίνου Στεφάνου, ιατρού και βουλευτή στην ιονική βουλή. Φοίτησε στη σχολή Παπαδόπουλου στην Αθήνα και σπούδασε νομικά στο Παρίσι.[1] Προσελήφθη στο δικαστικό σώμα διοριζόμενος το 1865 πρωτοδίκης, το 1868 εφέτης και το 1873 αρεοπαγίτης.[2] Το 1888 ανέλαβε δικαστικός σύμβουλος του υπουργείου οικονομικών και λίγο αργότερα προήχθη σε πρόεδρο του νομικού συμβουλίου.[2] Το 1890 παραιτήθηκε από το δικαστικό σώμα ύστερα από παρότρυνση[3] του Χαρίλαου Τρικούπη και έθεσε υποψηφιότητα στη περιφέρεια της Ζακύνθου για τις βουλευτικές εκλογές του ίδιου έτους, στις οποίες και εξελέγη. Από τότε επανεκλεγόταν σχεδόν αδιάκοπα μέχρι τα τέλη του 1910. Στην κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη διετέλεσε υπουργός[3] δικαιοσύνης και εξωτερικών συγχρόνως(1893 - 1895) (στο Υπουργείο Εξωτερικών από 12/01/1895-31/05/1895) [4] ενώ στην κυβέρνηση Θεοτόκη υπουργός δικαιοσύνης (1908 - 1909). Το ίδιο έτος ανέλαβε διευθυντής[3] του πολιτικού γραφείου του Βασιλιά Γεωργίου Α΄, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και το 1911, οπότε και παραιτήθηκε.[2] Το 1916 του προτάθηκε από τον Βασιλιά ο σχηματισμός κυβέρνησης, πρόταση όμως την οποία απέρριψε λόγω της κακής του υγείας.[3]
Υπήρξε σπουδαίος νομικώς διατελώντας νομικός σύμβολος στο υπουργείο εξωτερικών (1883), αντιπρόσωπος της Ελλάδας στη Διεθνή Επιτροπή Αποζημιώσεων Αιγύπτου καθώς και μέλος της ελληνικής αντιπροσωπίας στην Κωνσταντινούπολη για τις διαπραγματεύσεις μετά την ήττα του 1897 μαζί με τον Νικόλαο Μαυροκορδάτο.[2] Επίσης είχε αναλάβει τη νομική επίλυση της ελληνορουμανικής διαφοράς με θέμα την κληρονομιά του Ζάππα. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος[3] και μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Εθνικής Εταιρίας, Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδος την περίοδο 1905 - 1907 και είχε τιμηθεί με τον Ανώτερο Ταξιάρχη του Σωτήρος. Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο αποτελούμενο από μελέτες και άρθρα νομικού περιεχομένου.[2] Είχε συγγράψει και έναν οδηγό των προξενικών και διπλωματικών υπαλλήλων.[4]
Απεβίωσε την 1η Νοεμβρίου 1916 στην Αθήνα. Ήταν παντρεμένος με την Αικατερίνη Πάλλη, κόρη του Αλέξανδρου Πάλλη, καθηγητή ιατρικής, και είχε αποκτήσει πέντε παιδιά: τον Αλέξιο, σύζυγο Λουκίας Παύλου Κουντουριώτη, την Ονορίνα, τον Δημήτριο, τον Γεώργιο και τον Ιωάννη. Γαμπρός του επ'αδελφής ήταν ο Σπύρος Βαλαωρίτης.
Πηγές
Επεξεργασία- ↑ Βόγλη Ελπίδα, Έργα και Ημέραι Ελληνικών Οικογενειών, 1750 - 1940, εκδόσεις Ε.Λ.Ι.Α., Αθήνα 2005, σελ.220
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 [www.elia.org.gr/EntryImages%5C1%5CΣΤΕΦΑΝΟΥ,%20ΟΙΚ.rtf Αρχείο οικογένειας Στεφάνου], από την επίσημη ιστοσελίδα του Ε.Λ.Ι.Α.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Βόγλη Ελπίδα, Έργα και Ημέραι Ελληνικών Οικογενειών, 1750 - 1940, εκδόσεις Ε.Λ.Ι.Α., Αθήνα 2005, σελ.238 - 239
- ↑ 4,0 4,1 Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.66