Βικιπαίδεια

Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1956

1η διοργάνωση του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision


Ο Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision του 1956 ήταν η πρώτη έκδοση του ετήσιου Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision, που διοργανώθηκε από την Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) και τους διοργανωτές ραδιοτηλεοπτικούς φορείς την Ελβετική Ραδιοφωνική Εταιρεία (SRG SSR) και τη Radiotelevisione svizzera (RSI). Ο διαγωνισμός, με αρχικό τίτλο Grand Prix Eurovision de la Chanson Européenne 1956 (ιταλικά: Gran Premio Eurovisione 1956 della Canzone Europea‎‎,[1] ελληνικά: Γκραν Πρι του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision‎‎, αγγλικά: Grand Prix of the Eurovision Song Competition‎‎[2]), πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 24 Μαΐου 1956 στην στο Teatro Kursaal στο Λουγκάνο της Ελβετίας, με παρουσιαστή τον Ελβετό τηλεοπτικό παρουσιαστή Λόενγκριν Φιλιπέλλο, η οποία παραμένει η μοναδική φορά που ο διαγωνισμός έχει φιλοξενηθεί από σόλο άνδρα παρουσιαστή.

Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision 1956
Ημερομηνίες
Τελικός24 Μαΐου 1956
Διοργάνωση
Χώρος διεξαγωγήςTeatro Kursaal
Λουγκάνο, Ελβετία
ΠαρουσιαστέςΛόενγκριν Φιλιπέλλο
Μουσική διεύθυνσηΦερνάντο Πάγκι
ΣκηνοθέτηςΦράνκο Μαράτζι
Εκτελεστικός επόπτηςΡολφ Λίμπερμαν
ΔιοργανωτήςRadiotelevisione svizzera di lingua italiana (RTSI)
ΙστοσελίδαΕπίσημος ιστότοπος
Ενδιάμεση πράξηLes Joyeux Rossignols &
Les Trois Ménestrels
Συμμετέχοντες
Αριθμός συμμετοχών14 (7 χώρες παρουσίασαν από 2 τραγούδια η καθεμιά)
Πρώτη εμφάνιση
A coloured map of the countries of EuropeΣυμμετοχή του Βελγίου στη EurovisionΣυμμετοχή της Γαλλίας στη EurovisionΣυμμετοχή της Γαλλίας στη EurovisionΣυμμετοχή της Ιταλίας στη EurovisionΣυμμετοχή του Λουξεμβούργου στη EurovisionΣυμμετοχή της Ολλανδίας στη EurovisionΣυμμετοχή της Ελβετίας στη EurovisionΣυμμετοχή της Γερμανίας στη Eurovision
     Συμμετέχουσες χώρες
Ψηφοφορία
Σύστημα ψηφοφορίαςΚάθε χώρα είχε μια κριτική επιτροπή αποτελούμενη από δύο μέλη, η οποία απένεμε δύο βαθμούς στα δύο αγαπημένα της τραγούδια
Νικητής Ελβετία
"Refrain"
Διαγωνισμός Τραγουδιού Eurovision • 1957 →

Εμπνευσμένος κυρίως από το Ιταλικό Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1951, η ιδέα ενός τηλεοπτικού ευρωπαϊκού διαγωνισμού τραγουδιού, που προτάθηκε αρχικά από τον ιταλικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RAI, διατυπώθηκε από μια επιτροπή της EBU με επικεφαλής τον Ελβετό ραδιοτηλεοπτικό φορέα και στέλεχος Μαρσέλ Μπεζανσόν. Μετά την έγκριση στη Γενική Συνέλευση της EBU το 1955, συμφωνήθηκαν οι κανόνες και η δομή του διαγωνισμού. Αρκετοί από τους κανόνες που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτόν τον πρώτο διαγωνισμό θα τροποποιηθούν στη συνέχεια για μελλοντικές εκδόσεις και παραμένει η μόνη έκδοση στην οποία κάθε χώρα εκπροσωπήθηκε από δύο τραγούδια, με μόνο σόλο ερμηνευτές να μπορούν να διαγωνιστούν και μια διαδικασία ψηφοφορίας που διεξήχθη μυστικά και όπου οι κριτές μπορούσαν να ψηφίσουν για τις συμμετοχές από τη χώρα τους.

Επτά χώρες συμμετείχαν στην εναρκτήρια έκδοση του διαγωνισμού και η πρώτη νικήτρια ήταν η διοργανώτρια χώρα Ελβετία, με το τραγούδι "Refrain" που ερμήνευσε η Λιζ Άσια. Το αποτέλεσμα καθορίστηκε από μια συγκεντρωμένη κριτική επιτροπή αποτελούμενη από δύο κριτές από κάθε χώρα, με κάθε κριτή να κατατάσσει κάθε τραγούδι μεταξύ 1 και 10 πόντων. Μόνο η νικήτρια χώρα και το τραγούδι ανακοινώθηκαν στο τέλος της εκδήλωσης, με άγνωστα τα αποτελέσματα των υπολοίπων συμμετεχόντων. Αν και υπήρξε μετάδοση στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο μέσω του δικτύου της Eurovision σε δέκα χώρες, δεν είναι γνωστό να υπάρχει βίντεο της εκδήλωσης, με εξαίρεση την επανάληψη του νικητήριου τραγουδιού μετά την ανακοίνωση του νικητή. Ωστόσο, η πλειοψηφία της εκπομπής είναι διαθέσιμη σε ηχητικά κομμάτια.

Ιστορία

Επεξεργασία
Περαιτέρω πληροφορίες: Ιστορία του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision

Η Ευρωπαϊκή Ραδιοτηλεοπτική Ένωση (EBU) ιδρύθηκε το 1950 μεταξύ 23 οργανισμών με στόχο τη διευκόλυνση της δημιουργικής συνεργασίας και της ανταλλαγής τηλεοπτικών προγραμμάτων.[3][4] Η λέξη "Eurovision" χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ως όρος τηλεπικοινωνιών στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1951, σε σχέση με ένα πρόγραμμα της Βρετανικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (BBC) που μεταδόθηκε από την ολλανδική τηλεόραση και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως τίτλος για τη νέα μετάδοση της ένωσης του δικτύου κατά τη δημιουργία του το 1954.[5][6] Μετά τη σύσταση της EBU, μια σειρά από αξιοσημείωτα γεγονότα μεταδόθηκαν μέσω των δικτύων της σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία, η Ολλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Μια σειρά από διεθνή προγράμματα ανταλλαγών οργανώθηκαν στη συνέχεια για το 1954, με αυτή την "Ευρωπαϊκή Τηλεοπτική Σεζόν" να μεταδίδεται ζωντανά σε όλη την Ευρώπη μέσω του δικτύου της Eurovision.[3][5][7]

Μετά από αυτή τη σειρά εκπομπών, συστάθηκε μια "Επιτροπή Προγράμματος" εντός της EBU για τη διερεύνηση νέων πρωτοβουλιών για συνεργασία μεταξύ ραδιοτηλεοπτικών φορέων κάθε χρόνο, με τον Μαρσέλ Μπεζανσόν της Ελβετικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (SRG SSR) να υπηρετεί ως ο πρώτος πρόεδρος της επιτροπής. Αυτή η επιτροπή συμφώνησε να μελετήσει την ιδέα για έναν νέο τηλεοπτικό διαγωνισμό ευρωπαϊκού τραγουδιού κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης τον Ιανουάριο του 1955, μια ιδέα που προτάθηκε αρχικά από τον ιταλικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα RAI και εμπνεύστηκε από το Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο του ραδιοτηλεοπτικού φορέα, που πραγματοποιείται κάθε χρόνο από το 1951.[5][8] Ο νέος ευρωπαϊκός διαγωνισμός εγκρίθηκε στη συνέχεια στην ετήσια Γενική Συνέλευση της EBU τον Οκτώβριο του 1955, οδηγώντας στη δημιουργία του Ευρωπαϊκού Γκραν Πρι.[5][9][10]

Τοποθεσία

Επεξεργασία
 : Διοργανώτρια πόλη

Ο πρώτος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision πραγματοποιήθηκε στο Λουγκάνο της Ελβετίας, με τη χώρα να παίρνει τον διαγωνισμό τον Οκτώβριο του 1955 στη Γενική Συνέλευση της EBU μετά από προσφορά της Ελβετικής Ραδιοφωνικής Εταιρείας (SRG SSR) να διοργανώσει την εκδήλωση.[3][10] Επιπλέον, η Ελβετία έκανε μια λογική επιλογή από τεχνική άποψη για τη φιλοξενία ενός πειράματος σε ζωντανές, ταυτόχρονες, διασυνοριακές μεταδόσεις, καθώς η γεωγραφική της κεντρική θέση στην Ευρώπη διευκόλυνε τις επίγειες εκπομπές σε όλη την ήπειρο, καθώς και ως χώρα υποδοχής για τα κεντρικά γραφεία της EBU.[3][11]

Παίρνοντας την έμπνευση του από το Ιταλικό Φεστιβάλ Μουσικής του Σαν Ρέμο και το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού της Βενετίας, έναν παρόμοιο διαγωνισμό τραγουδιού που θα πραγματοποιούταν από την EBU το 1955 και θα μεταδιδόταν στο ραδιόφωνο, στο Λουγκάνο στο ιταλόφωνο καντόνι του Τιτσίνο, επιλέχθηκε ως η πρώτη διοργανώτρια πόλη από την SRG SSR, με το ιταλόφωνο μέλος της εκπομπής Radiotelevisione svizzera (RSI) υπεύθυνο για την παραγωγή.[9][11][12] Ο επιλεγμένος χώρος για τον διαγωνισμό ήταν το Teatro Kursaal, ένα καζίνο και πρώην θέατρο που βρίσκεται στη Λίμνη Λουγκάνο.[12][13] Το θέατρο, σχεδιασμένο από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Ακίλε Σφοντρίνι, χρησιμοποιούνταν για θεατρικές και μουσικές παραστάσεις, χορούς και άλλα σόου, έκλεισε λίγο μετά την τελευταία του παράσταση τον Απρίλιο του 1997 προτού κατεδαφιστεί το 2001 για να δημιουργηθεί χώρος για την επέκταση του καζίνο. Το νέο κτίριο του καζίνου στη θέση του, εγκαινιάστηκε στις 29 Νοεμβρίου 2002.[14][15]

Μορφή

Επεξεργασία
Περαιτέρω πληροφορίες: Κανονισμοί του Διαγωνισμού Τραγουδιού Eurovision
 
Ο Μαρσέλ Μπεζανσόν (φωτογραφία του 1980) έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία του διαγωνισμού ως πρόεδρος της Επιτροπής Προγράμματος της EBU.

Μια υποομάδα σχεδιασμού, με επικεφαλής τον Έντουαρτ Χας της SRG SSR, σχηματίστηκε στη συνέχεια μετά την υπογραφή της οργάνωσης της εκδήλωσης για την οικοδόμηση των κανόνων του διαγωνισμού. Έχοντας έμπνευση από το Μουσικό Φεστιβάλ του Σαν Ρέμο και το Διεθνές Φεστιβάλ Τραγουδιού της Βενετίας ως βάση για τον σχεδιασμό του νέου διαγωνισμού, το συγκρότημα έκανε αρκετές τροποποιήσεις και προσθήκες σε αυτούς τους κανόνες για να ταιριάζουν στη διεθνή του φύση.[3][13][11] Οι ιδέες που προτάθηκαν αλλά τελικά απορρίφθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης σχεδιασμού περιελάμβαναν κάθε τραγούδι για δεύτερη φορά με συνοδεία πιάνου αντί για ορχηστρική υποστήριξη, καθώς και τεχνικές πρωτοβουλίες όπως ένας ξεχωριστός παραγωγός από κάθε συμμετέχουσα χώρα που συμμετέχει στη διοργάνωση του διαγωνισμού. Το χρηματικό έπαθλο για τους νικητές αποκλείστηκε επίσης σε αυτό το στάδιο.[3][10] Οι κανόνες του διαγωνισμού οριστικοποιήθηκαν και διανεμήθηκαν στα μέλη της EBU στις αρχές του 1956. Οι κανόνες καθόρισαν λεπτομερώς τα κριτήρια για τα τραγούδια και τους ερμηνευτές που συμμετείχαν, λεπτομέρειες και απαιτήσεις παραγωγής, χρονοδιαγράμματα για την υποβολή υλικού από τους συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, τη μέθοδο με την οποία θα καθοριστεί το νικητήριο τραγούδι, λεπτομέρειες σχετικά με τη χρηματοδότηση της εκδήλωσης και τις ευθύνες που βαρύνουν τον οικοδεσπότη και τους συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικούς φορείς.[16][17]

Σύμφωνα με τους κανόνες του διαγωνισμού, κάθε συμμετέχουσα χώρα, εκπροσωπούμενη από έναν οργανισμό μέλος της EBU, υπέβαλε στον διαγωνισμό έως δύο τραγούδια διάρκειας από τριάμισι λεπτά, τα οποία πρέπει να είναι αποκλειστικά πρωτότυπες συνθέσεις.[3][17] Κάθε συμμετέχων οργανισμός είχε την αποκλειστική διακριτική ευχέρεια σχετικά με τον τρόπο επιλογής των συμμετοχών του για το διαγωνισμό, αλλά ενθαρρύνθηκαν έντονα από την EBU να διοργανώσουν τους δικούς τους εθνικούς διαγωνισμούς για να καθορίσουν τους εκπροσώπους τους.[17] Μόνο σόλο καλλιτέχνες επιτρεπόταν να διαγωνιστούν.[17] Μετά την εκτέλεση όλων των τραγουδιών, ο νικητής ορίστηκε από κριτική επιτροπή από κάθε χώρα αποτελούμενη από δύο άτομα, με κάθε μεμονωμένο μέλος να βαθμολογεί κρυφά κάθε τραγούδι μεταξύ ενός και δέκα βαθμών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που εκπροσωπούν τη χώρα τους, με υψηλότερες βαθμολογίες σε τραγούδια που εκτιμούν περισσότερο.[17] Η κριτική επιτροπή παρακολούθησε τον διαγωνισμό σε ξεχωριστή αίθουσα στον ίδιο χώρο στο Λουγκάνο μέσω μιας μικρής οθόνης τηλεόρασης, αναπαράγοντας τις συνθήκες όσο το δυνατόν πιο κοντά στον τρόπο με τον οποίο οι θεατές στο σπίτι θα παρακολουθούσαν τον διαγωνισμό. Το νικητήριο τραγούδι ήταν επομένως αυτό που κέρδισε την υψηλότερη βαθμολογία από τις ψήφους όλων των μελών της κριτικής επιτροπής.[3][17] Τα μέλη της κριτικής επιτροπής από το Λουξεμβούργο δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν τον διαγωνισμό στο Λουγκάνο και στη συνέχεια η EBU επέτρεψε σε δύο Ελβετούς υπηκόους να ψηφίσουν στη θέση τους.[12][18] Αυτός θα παρέμενε ο μόνος διαγωνισμός στον οποίο θα χρησιμοποιηθούν πολλοί από αυτούς τους κανόνες και αρκετές αλλαγές έγιναν πριν από τον διαγωνισμό του 1957. Αυτά περιελάμβαναν τον περιορισμό κάθε χώρας σε ένα μόνο τραγούδι, την επέκταση του αριθμού των ερμηνευτών που επιτρέπεται να συμμετέχουν για κάθε χώρα, την εισαγωγή ενός πιο ορατού συστήματος ψηφοφορίας και τον περιορισμό κάθε χώρας από το να ψηφίσει για τη δική της συμμετοχή.[19]

Κάθε τραγούδι συνοδευόταν από μια ορχήστρα 24 κομματιών, με μέλη της Radiosa Orchestra συμπληρωμένα από έγχορδα της Συμφωνικής Ορχήστρας του Ιταλικού Ελβετικού Ραδιοφώνου, υπό την προεδρία του μουσικού διευθυντή του διαγωνισμού, Φερνάντο Πάγκι.[3][17] Σε κάθε συμμετέχουσα χώρα επετράπη να συμπληρώσει την ορχήστρα με τον δικό της μουσικό διευθυντή για τις παραστάσεις της χώρας τους.[3] Οι συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έπρεπε να υποβάλουν στην EBU έως τις 10 Μαΐου 1956 παρτιτούρες για τα συμμετέχοντα τραγούδια για χρήση από την ορχήστρα, ηχογραφήσεις για κάθε συμμετέχον τραγούδι και αντίγραφα των στίχων του τραγουδιού για κάθε τραγούδι στην πρωτότυπη γλώσσα, καθώς και μεταφράσεις σε Γαλλικά ή Αγγλικά για να βοηθήσουν τα μέλη της κριτικής επιτροπής και τους σχολιαστές.[3][10][17] Η επιβεβαιωμένη επιλογή του μουσικού διευθυντή κάθε χώρας (αν είναι ξεχωριστή από εκείνη του οικοδεσπότη) έπρεπε να κοινοποιηθεί μεταξύ 21 και 24 Μαΐου.[17]

Οι πρόβες στον χώρο του διαγωνισμού με τους διαγωνιζόμενους καλλιτέχνες και την ορχήστρα ξεκίνησαν στις 21 Μαΐου 1956 και ο διαγωνισμός πραγματοποιήθηκε στις 24 Μαΐου 1956, με έναρξη στις 21:00 CET (20:00 UTC) με κατά προσέγγιση διάρκεια 1 ώρα και 40 λεπτά.[3][12] Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στα ιταλικά από τον Λόενγκριν Φιλιπέλλο.[12] Αυτή παραμένει η μοναδική φορά κατά την οποία ο διαγωνισμός φιλοξενήθηκε από έναν μόνο άνδρα παρουσιαστή και ένας από τους δύο μόνο διαγωνισμούς που δεν συμπεριέλαβε γυναίκα παρουσιάστρια, παράλληλα με τον διαγωνισμό του 2017 που πραγματοποιήθηκε 61 χρόνια αργότερα.[10][20] Επιπλέον, αυτός θα παρέμενε ο μόνος διαγωνισμός που είχε έναν άνδρα παρουσιαστή για 22 χρόνια, όταν ο διαγωνισμός του 1978 παρουσίαζε ένα ντουέτο ανδρών και γυναικών.[21] Κατά το διάστημα μεταξύ της τελικής διαγωνιστικής πράξης και της ανακοίνωσης του νικητή, οι παραστάσεις των Les Joyeux Rossignols και Les Trois Ménestrels εμφανίστηκαν για να διασκεδάσουν το κοινό.[22] Μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, ανακοινώθηκε μόνο το νικητήριο τραγούδι, με την πλήρη ανάλυση των ψήφων της κριτικής επιτροπής να μην αποκαλύπτεται.[12] Ο νικητής καλλιτέχνης επέστρεψε στη σκηνή για μια επανάληψη του νικητηρίου τραγουδιού για να τερματίσει τη μετάδοση.[17][23]

Ψηφοφορία

Επεξεργασία
Περαιτέρω πληροφορίες: Ψηφοφορία στη Eurovision

Τα δύο μέλη κάθε κριτικής επιτροπής ταξίδεψαν στο Λουγκάνο για να καταθέσουν τις ψήφους τους, εκτός από του Λουξεμβούργου που δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν. Η EBU διοργάνωσε μια μυστική ψηφοφορία και ένα σύστημα τα οποία επέτρεπαν στις κριτικές επιτροπές να ψηφίσουν τα δύο τραγούδια που εκπροσωπούσαν τη χώρα τους, καθώς και στην ελβετική επιτροπή να ψηφίσει εκ μέρους του Λουξεμβούργου. Κάποιοι μάλιστα κατηγόρησαν την ελβετική επιτροπή πως χρησιμοποίησε αυτές τις διαδικασίες για να νικήσει.[24] Το σύστημα αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε πάλι, ενώ από τον επόμενο διαγωνισμό, η ψηφοφορία ήταν φανερή, απαγορεύτηκε στις επιτροπές να ψηφίζουν την χώρα τους, ενώ η ύπαρξη κριτικής επιτροπής από κάθε συμμετέχουσα χώρα ήταν υποχρεωτική.[12]

Χαμένες κασέτες

Επεξεργασία

Ενώ ο διαγωνισμός παρουσιάστηκε και καταγράφηκε για τηλεοπτικές μεταδόσεις σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες (οι τηλεοράσεις ήταν κάπως σπάνιες ακόμα εκείνη την εποχή), δεν διασώθηκαν αντίγραφα, με εξαίρεση τις επαναληπτικές ερμηνείες της Λιζ Άσια στο τέλος του διαγωνισμού. Αυτός του 1956, είναι ο ένας από τους δύο διαγωνισμούς (ο άλλος είναι του 1964 όπου οι κασέτες καταστράφηκαν σε πυρκαγιά τη δεκαετία του 1970) που δεν έχουν διασωθεί κασέτες οπτικής καταγραφής.

Συμμετέχουσες χώρες

Επεξεργασία
Περαιτέρω πληροφορίες: Κατάλογος χωρών της Eurovision

Επτά χώρες συμμετείχαν σε αυτόν τον πρώτο διαγωνισμό – το Βέλγιο, η Γαλλία, η Ελβετία, η Ιταλία, το Λουξεμβούργο, η Ολλανδία και η Δυτική Γερμανία (που προσδιορίζονται απλώς ως "Γερμανία" στον διαγωνισμό). Η Αυστρία και η Δανία πιστεύεται ότι ενδιαφέρθηκαν επίσης να συμμετάσχουν. Ωστόσο, οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς από αυτές τις χώρες φέρεται να έχασαν την προθεσμία υποβολής των συμμετοχών.[12] Αυτές οι δύο χώρες, καθώς και το Ηνωμένο Βασίλειο, θα μεταδώσουν τον διαγωνισμό μαζί με τις συμμετέχουσες χώρες, με το βρετανικό BBC να έχει επιλέξει να μην στείλει συμμετοχή για αυτήν την εκδήλωση υπέρ της διοργάνωσης του δικού τους διαγωνισμού, του "Φεστιβάλ Βρετανικών Δημοφιλών Τραγουδιών" "αγγλικά: Festival of British Popular Song‎‎".[3][10][25] Η σειρά με την οποία εκτελέστηκαν οι χώρες και τα τραγούδια καθορίστηκε καλλιτεχνικά από τους ελβετικούς ραδιοτηλεοπτικούς φορείς, με τη συμβολή και την υποστήριξη των μουσικών διευθυντών από κάθε χώρα.[3][17]

Διευθυντές ορχηστρών

Επεξεργασία

Όπως ορίζεται στους κανόνες του διαγωνισμού, κάθε χώρα είχε δικαίωμα να προτείνει τον δικό της μουσικό διευθυντή για να ηγηθεί της ορχήστρας κατά τη διάρκεια της παράστασης των συμμετοχών της χώρας τους, με τον οικοδεσπότη μουσικό διευθυντή να διευθύνει επίσης για εκείνες τις χώρες που δεν πρότειναν τον δικό τους μουσικό διευθυντή.[3][17] Οι μουσικοί διευθυντές που αναφέρονται παρακάτω διηύθυναν την ορχήστρα και στις δύο παραστάσεις για τις υποδεικνυόμενες χώρες.[23][26]

Συμμετέχοντες και αποτελέσματα

Επεξεργασία
 
Η Λιζ Άσια της Ελβετίας (φωτογραφία του 1957) ήταν η πρώτη νικήτρια του Διαγωνισμού Τραγουδιού της Eurovision και θα εκπροσωπούσε τη χώρα της ξανά στο διαγωνισμό το 1957 και το 1958.

Δύο από τους ερμηνευτές, η Λιζ Άσια της Ελβετίας και η Μισέλ Αρνό από το Λουξεμβούργο, ερμήνευσαν και τις δύο συμμετοχές για τις αντίστοιχες χώρες τους.[28] Η Άσια, καθώς και η Κόρι Μπρόκεν της Ολλανδίας και ο Φιντ Λεκλέρ του Βελγίου, θα επέστρεφαν για να διαγωνιστούν στον διαγωνισμό σε μελλοντικές εκδόσεις, με τους Άσια και Μπρόκεν να επιστρέφουν και οι δύο το 1957 και το 1958 και τον Λεκλέρ το 1958, το 1960 και το 1962.[29][30][31]

Το νικητήριο τραγούδι ήταν το "Refrain", σε σύνθεση του Τζέο Βουμάρ, γραμμένο από τον Εμίλε Γκαρντάζ, ερμηνευμένο από τη Λιζ Άσια και εκπροσωπώντας τη διοργανώτρια χώρα, την Ελβετία.[32] Κατά τη διάρκεια της επανάληψης του νικητηρίου τραγουδιού, η Άσια έγινε συναισθηματική και υπέστη ένα σφάλμα στη μνήμη των στίχων του τραγουδιού, ζητώντας στη συνέχεια μια επανεκκίνηση από την ορχήστρα.[23]

Τα πλήρη αποτελέσματα του διαγωνισμού δεν αποκαλύφθηκαν και δεν διατηρήθηκαν από την EBU. Οι προσπάθειες ανασυγκρότησης της ψηφοφορίας μέσω συνεντεύξεων με μέλη της κριτικής επιτροπής απέτυχαν επίσης να αποκαλύψουν ένα αξιόπιστο αποτέλεσμα.[12] Ένα άρθρο στην ιταλική εφημερίδα La Stampa που δημοσιεύτηκε στις 25 Μαΐου 1956, την επόμενη μέρα του διαγωνισμού, ανέφερε ότι η νικητήρια συμμετοχή της Ελβετίας έλαβε 102 βαθμούς συνολικά, αλλά αυτό δεν επιβεβαιώθηκε από τους διοργανωτές του διαγωνισμού.[33] Το βιβλίο του Σάιμον Μπάρκλεϊ The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010 περιλαμβάνει έναν πίνακα με το ποια μπορεί να ήταν τα αποτελέσματα, αλλά ο συγγραφέας δεν δίνει μια πηγή και κάτω από τον πίνακα γράφει ότι "οι ψήφοι δεν έχουν αποκαλυφθεί ποτέ".[34] Σύμφωνα με τον συγγραφέα Γιαν Φέντερσεν, το "Im Wartesaal zum großen Glück" είχε βγει δεύτερο.[24]

  Νικητής
Σειρά Χώρα[23][28][35] Καλλιτέχνης Τραγούδι Γλώσσα[36][37] Θέση[β][38]
01   Ολλανδία Γιέτι Περλ "De vogels van Holland" Ολλανδικά 2
02   Ελβετία Λιζ Άσια "Das alte Karussell" Γερμανικά 2
03   Βέλγιο Φιντ Λεκλέρ "Messieurs les noyés de la Seine" Γαλλικά 2
04   Γερμανία Βάλτερ Αντρέας Σβαρτ "Im Wartesaal zum großen Glück" Γερμανικά 2
05   Γαλλία Ματέ Αλτερί "Le Temps perdu" Γαλλικά 2
06   Λουξεμβούργο Μισέλ Αρνό "Ne crois pas" Γαλλικά 2
07   Ιταλία Φράνκα Ραϊμόντι "Aprite le finestre" Ιταλικά 2
08   Ολλανδία Κόρι Μπρόκεν "Voorgoed voorbij" Ολλανδικά 2
09   Ελβετία Λιζ Άσια "Refrain" Γαλλικά 1
10   Βέλγιο Μόνυ Μαρκ "Le Plus beau jour de ma vie" Γαλλικά 2
11   Γερμανία Φρέντυ Κουίν "So geht das jede Nacht" Γερμανικά 2
12   Γαλλία Ντανί Ντομπερσόν "Il est là" Γαλλικά 2
13   Λουξεμβούργο Μισέλ Αρνό "Les Amants de minuit" Γαλλικά 2
14   Ιταλία Τονίνα Τοριέλι "Amami se vuoi" Ιταλικά 2

Διεθνής αναμετάδοση

Επεξεργασία

Κάθε συμμετέχων ραδιοτηλεοπτικός φορέας έπρεπε να μεταδώσει τον διαγωνισμό μέσω των δικτύων του. Οι μη συμμετέχοντες ραδιοτηλεοπτικοί φορείς της EBU μπόρεσαν επίσης να αναμεταδώσουν τον διαγωνισμό ως "παθητικοί συμμετέχοντες".[17] Εκτός από τα τηλεοπτικά κανάλια των επτά συμμετεχόντων ραδιοτηλεοπτικών σταθμών και των τριών μη συμμετεχόντων παθητικών ραδιοτηλεοπτικών σταθμών, ο διαγωνισμός μεταδόθηκε επίσης ζωντανά σε επτά ραδιοφωνικά δίκτυα και ηχογραφήθηκε για μετέπειτα μετάδοση από άλλα 13.[3][13] Το BBC του Ηνωμένου Βασιλείου μετέδωσε μόνο μερική ζωντανή μετάδοση της εκδήλωσης, συμμετέχοντας 45 λεπτά στον διαγωνισμό και δείχνοντας μόνο το δεύτερο σύνολο συμμετοχών από κάθε χώρα.[2][3] Οι ραδιοτηλεοπτικοί φορείς ήταν σε θέση να στείλουν σχολιαστές για να παρέχουν κάλυψη του διαγωνισμού στη μητρική τους γλώσσα και να μεταδώσουν πληροφορίες για τους καλλιτέχνες και τα τραγούδια στους τηλεθεατές τους. Γνωστές λεπτομέρειες για τις εκπομπές σε κάθε χώρα, συμπεριλαμβανομένων των συγκεκριμένων σταθμών εκπομπής και των σχολιαστών, εμφανίζονται στους παρακάτω πίνακες.

Δεν είναι γνωστό να υπάρχει βίντεο ολόκληρου του διαγωνισμού, με το μόνο γνωστό υλικό να είναι αποσπάσματα της επανάληψης του νικητήριου τραγουδιού μέσω ειδήσεων και άλλων ηχογραφήσεων. Ως εκ τούτου, αυτή είναι μία από τις δύο μόνο εκδόσεις του διαγωνισμού, μαζί με τον διαγωνισμό του 1964, όπου δεν διασώζονται εγγραφές βίντεο από το πλήρες συμβάν.[39] Ωστόσο, ο ήχος του μεγαλύτερου μέρους του διαγωνισμού έχει επιβιώσει, χωρίς ένα μέρος της ενδιάμεσης πράξης, με τις προσπάθειες εύρεσης οπτικοακουστικού υλικού που σχετίζεται με τον διαγωνισμό να έχουν αποφέρει κάποια αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια, συμπεριλαμβανομένης μιας μεγάλης κρύπτης φωτογραφιών και ορισμένων πλάνων από βίντεο που τραβήχτηκαν από τον Ελβετό φωτογράφος Vincenzo Vicari από το εσωτερικό του χώρου.[40][41][42]

Οι συμμετέχοντες εθνικοί ραδιοτηλεοπτικοί φορείς έστειλαν σχολιαστές για τον διαγωνισμό στην δική τους γλώσσα. Στον παρακάτω πίνακα φαίνονται λεπτομέρειες για τους σχολιαστές εκείνους.[43]

Ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και σχολιαστές στις συμμετέχουσες χώρες
Χώρα Ραδιοτηλεοπτικός φορέας Κανάλι Σχολιαστές Ref(s)
  Βέλγιο INR INR Ζανίν Λαμπότ [44][45]
NIR NIR Ναντ Μπερτ [45]
  Γαλλία RTF RTF Μισέλ Ρεμπέλ [3][46][47]
Paris-Inter Άγνωστο
  Γερμανία ARD Deutsches Fernsehen Βολφ Μίτλερ [45][48]
  Ελβετία SRG SSR SRG Άγνωστο [32][46][49]
TSR Ζωρζ Αρντί
Radio Beromünster Άγνωστο
Radio Sottens Άγνωστο
Radio Monte Ceneri Άγνωστο
  Ιταλία RAI Programma Nazionale, Secondo Programma Φράνκο Μαράτσι [50][51][52]
  Λουξεμβούργο CLT Télé-Luxembourg Ζακ Ναβαντίκ [53][54]
  Ολλανδία NTS NTS Πιτ τε Νούιλ [27][45][55]
Ραδιοτηλεοπτικοί σταθμοί και σχολιαστές σε μη-συμμετέχουσες χώρες
  Αυστρία ORF Άγνωστο Βολφ Μίτλερ [12]
  Δανία Statsradiofonien Statsradiofonien TV Γκούναρ Χάνσεν [56]
  Ηνωμένο Βασίλειο BBC BBC Television Service Ουίλφρεντ Τόμας [2][23]

Σημειώσεις και παραπομπές

Επεξεργασία

Σημειώσεις

Επεξεργασία
  1. ↑ Ο Ντόλφ βαν ντερ Λίντεν, ο οποίος είχε αρχικά επιλεγεί για να ηγηθεί της ορχήστρας για τις ολλανδικές συμμετοχές, δεν μπόρεσε να παραστεί στον διαγωνισμό και αντικαταστάθηκε από τον οικοδεσπότη μουσικό διευθυντή Πάγκι.[27]
  2. ↑ Η ψηφοφορία έγινε μυστικά και μόνο ο νικητής ανακοινώθηκε, ενώ τα ακριβή αποτελέσματα δεν ανακοινώθηκαν ποτέ.

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ Thorsson, Leif· Verhage, Martin (2006). Melodifestivalen genom tiderna : de svenska uttagningarna och internationella finalerna (στα Σουηδικά). Stockholm: Premium Publishing. σελίδες 8–9. ISBN 91-89136-29-2. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Thursday 24 May – Television». Radio Times: σελ. 38. 18 May 1956. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 August 2022. https://web.archive.org/web/20220811084616/https://genome.ch.bbc.co.uk/page/8550f816c7ad447fbfccbf0903ad4814?page=38. Ανακτήθηκε στις 2 June 2022. 
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 Roxburgh 2012, σελίδες 93–96.
  4. ↑ Staff (17 May 2005). «Singing out loud and proud». Bristol Evening Post (Daily Mail and General Trust). «In the mid-1950s, the members of the European Broadcasting Union set up an ad hoc committee to investigate ways of rallying the countries of Europe round a light entertainment programme. The European Broadcasting Union (EBU) was formed on 12 February 1950 by 23 broadcasting organisations from Europe and the Mediterranean at a conference in Devon, United Kingdom. It was on 6 June 1954, that Montreux became the venue for the first transmission by the EBU's Eurovision Network of the Narcissus Festival and its flower-bedecked procession floats. At Monaco, in late January 1955, this committee, chaired by Marcel Bezençon, director general of Swiss Television, came up with the idea of creating a song contest, inspired by the very popular San Remo Festival. The idea was approved by the EBU General Assembly in Rome on 19 October 1955, and it was decided that the first "Eurovision Grand Prix" – so baptised, incidentally, by a British journalist – would take place in spring 1956 at Lugano, Switzerland.» 
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Jaquin, Patrick (1 Δεκεμβρίου 2004). «Eurovision's Golden Jubilee». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2004. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  6. ↑ Waters, George T. (Winter 1994). «Eurovision: 40 years of network development, four decades of service to broadcasters». ebu.ch. European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 27 Ιουνίου 2006. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  7. ↑ «Eurovision: About us – who we are». eurovision.net. Eurovision. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 28 Ιουνίου 2020. 
  8. ↑ Sommerlad, Joe (18 Μαΐου 2019). «Eurovision 2019: What exactly is the point of the annual song contest and how did it begin?». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Αυγούστου 2020. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  9. ↑ 9,0 9,1 O'Connor 2010, σελίδες 8–9.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 Roxburgh, Gordon (19 Οκτωβρίου 2015). «A diamond day for the Eurovision Song Contest». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2021. 
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 «'Made in Italy': How Eurovision almost ended up in Venice annually!». European Broadcasting Union. 13 Μαΐου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  12. ↑ 12,00 12,01 12,02 12,03 12,04 12,05 12,06 12,07 12,08 12,09 «Lugano 1956 – Eurovision Song Contest». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Zwart, Josianne (4 Νοεμβρίου 2017). «A decade of song: Eurovision winners through the years (1956–1959)». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Νοεμβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  14. ↑ «History | Casinò Lugano». Casinò Lugano. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 29 Μαΐου 2022. 
  15. ↑ Carniel, Jessica (2022). «High, Low and Participatory: The Eurovision Song Contest and Cultural Studies». Στο: Dubin, Adam· Vuletic, Dean· Obregón, Antonio. The Eurovision Song Contest as a cultural phenomenon : from concert halls to the halls of academia. Routledge. ISBN 978-1-003-18893-3. 
  16. ↑ «Exclusively from the archive: The Rules of 1956!» (στα Αγγλικά). European Broadcasting Union. 18 Δεκεμβρίου 2008. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Δεκεμβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2022. 
  17. ↑ 17,00 17,01 17,02 17,03 17,04 17,05 17,06 17,07 17,08 17,09 17,10 17,11 17,12 «Reglement du Grand Prix Eurovision 1956 de la Chanson Européenne (version définitive)» [Rules of the Grand Prix of the Eurovision Song Competition 1956 (final version)] (PDF) (στα Γαλλικά). European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 20 Ιουνίου 2016. 
  18. ↑ Roxburgh 2012, σελ. 99.
  19. ↑ Escudero, Victor M. (26 Οκτωβρίου 2017). «#ThrowbackThursday to 60 years ago: Eurovision 1957». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Ιανουαρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 3 Ιουνίου 2022. 
  20. ↑ Jordan, Paul (27 Φεβρουαρίου 2017). «Let's hear it for the boys! Meet the hosts of Eurovision 2017». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  21. ↑ O'Connor 2010, σελ. 72.
  22. ↑ O'Connor 2010, σελ. 216.
  23. ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 Roxburgh 2012, σελίδες 96–101.
  24. ↑ 24,0 24,1 Feddersen, Jan. (2002). Ein Lied kann eine Brücke sein : die deutsche und internationale Geschichte des Grand Prix Eurovision (1. Aufl έκδοση). Hamburg: Hoffmann und Campe. ISBN 3455093507. 48966334. 
  25. ↑ Jordan, Paul· Roxburgh, Gordon (11 Ιανουαρίου 2017). «Shining a light on the United Kingdom: 60 Years at Eurovision». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 24 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 31 Μαΐου 2022. 
  26. ↑ «Detailed overview: conductors in 1956». And the conductor is... Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουλίου 2022. 
  27. ↑ 27,0 27,1 «Kijk naar: Song festival» (στα nl). De Telegraaf: σελ. 9. 24 May 1956. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 May 2022. https://web.archive.org/web/20220530161811/https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?coll=ddd&identifier=ddd:110586505:mpeg21:p009. Ανακτήθηκε στις 30 May 2022. 
  28. ↑ 28,0 28,1 «Final of Lugano 1956 – Eurovision Song Contest». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  29. ↑ «Switzerland – Country Profile». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  30. ↑ «Netherlands – Country Profile». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  31. ↑ «Belgium – Country Profile». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  32. ↑ 32,0 32,1 «Lys Assia – Switzerland – Lugano 1956». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 18 Ιουλίου 2022. 
  33. ↑ «Canzoni tristi al concorso di Lugano» (στα it). La Stampa: σελ. 3. 25 May 1956. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 June 2022. https://web.archive.org/web/20220601183940/http://www.archiviolastampa.it/component/option,com_lastampa/task,search/mod,libera/action,viewer/Itemid,3/page,3/articleid,0059_01_1956_0121_0003_14018800/. Ανακτήθηκε στις 1 June 2022. 
  34. ↑ Barclay, Simon (17 Ιουνίου 2010). The Complete and Independent Guide to the Eurovision Song Contest 2010. Silverthorn Press. σελ. 24. ISBN 978-1-4457-8415-1. 
  35. ↑ «1956 – 1st edition». diggiloo.net. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  36. ↑ «Eurovision Song Contest 1956». The Diggiloo Thrush. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2012. 
  37. ↑ «Eurovision Song Contest 1956». 4Lyrics.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Οκτωβρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2020. 
  38. ↑ «Lugano 1956 - Eurovision Song Contest Lisbon 2018». eurovision.tv. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2018. 
  39. ↑ «Copenhagen 1964 – Eurovision Song Contest». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Αυγούστου 2017. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  40. ↑ Ibrayeva, Laura (14 Απριλίου 2022). «New Footage and Photos From the Eurovision Song Contest 1956 Uncovered». Eurovoix. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 14 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  41. ↑ «EA exclusief: Foto's van het ESF 1956 in Zwitsers archief gevonden» (στα Ολλανδικά). Eurovision Artists. 29 Μαρτίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Μαΐου 2022. Ανακτήθηκε στις 1 Ιουνίου 2022. 
  42. ↑ «New Photos From Eurovision 1956 Uncovered». Eurovoix. 12 Οκτωβρίου 2022. Ανακτήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 2022. 
  43. ↑ «Eurovision 1956 Cast and Crew Details». IMDb'. Ανακτήθηκε στις 5 Μαρτίου 2012. 
  44. ↑ «Belgium – Lugano 1956». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2022. 
  45. ↑ 45,0 45,1 45,2 45,3 «Wegwijs in de Aether» (στα nl). Limburgsch Dagblad: σελ. 9. 23 May 1956. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 August 2022. https://web.archive.org/web/20220811084521/https://www.delpher.nl/nl/kranten/view?coll=ddd&identifier=ddd:011027977:mpeg21:p009. Ανακτήθηκε στις 30 May 2022. 
  46. ↑ 46,0 46,1 «Programmes des Émissions Suisses et Étrangères» (στα γαλλικά). Radio – Je vois tout (Lausanne, Switzerland: Héliographia SA): σελ. 37–39. 17 May 1956. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 June 2022. https://web.archive.org/web/20220602134846/https://scriptorium.bcu-lausanne.ch/zoom/324610/view?page=19&p=verso&view=0,0,6107,4179. Ανακτήθηκε στις 2 June 2022. 
  47. ↑ «France – Lugano 1956». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2022. 
  48. ↑ «Germany – Lugano 1956». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2022. 
  49. ↑ «Programmes de la Télévision Suisse» (στα γαλλικά). Radio – Je vois tout (Lausanne, Switzerland: Héliographia SA): σελ. 23. 17 May 1956. https://scriptorium.bcu-lausanne.ch/zoom/324610/view?page=23&p=separate&tool=info&view=0,217,3044,3906. Ανακτήθηκε στις 30 May 2022. 
  50. ↑ «Italy – Lugano 1956». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2022. 
  51. ↑ «I programmi della tv». La Stampa: σελ. 4. 23 May 1956. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 May 2022. https://web.archive.org/web/20220530164707/http://www.archiviolastampa.it/component/option,com_lastampa/task,search/mod,libera/action,viewer/Itemid,3/page,4/articleid,0059_01_1956_0119_0004_14457816/. Ανακτήθηκε στις 30 May 2022. 
  52. ↑ «Oggi e domani alla radio» (στα it). La Stampa: σελ. 6. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 May 2022. https://web.archive.org/web/20220530163922/http://www.archiviolastampa.it/component/option,com_lastampa/task,search/mod,libera/action,viewer/Itemid,3/page,6/articleid,1587_02_1956_0120_0006_22117549/. Ανακτήθηκε στις 30 May 2022. 
  53. ↑ «Télé-Luxembourg» (στα de, fr). Luxemburger Wort: σελ. 8. 24 May 1956. https://viewer.eluxemburgensia.lu/ark:70795/fqzdsrh4j/pages/8/articles/DIVL663. Ανακτήθηκε στις 6 November 2022. 
  54. ↑ «Luxembourg – Lugano 1956». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2022. 
  55. ↑ «Netherlands – Lugano 1956». European Broadcasting Union. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2018. Ανακτήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2022. 
  56. ↑ «Programoversigt – 24-05-1956» (στα Δανικά). Dansk Kulturarv. 24 Μαΐου 1956. Αρχειοθετήθηκε (PDF) από το πρωτότυπο στις 5 Ιουνίου 2022. Ανακτήθηκε στις 5 Ιουνίου 2022. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία
Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Διαγωνισμός_Τραγουδιού_Eurovision_1956&oldid=10564581"