Δημοκρατικό Κόμμα της Κορέας
Το Δημοκρατικό Κόμμα (Κορεατικά: 더불어민주당, χάντσα: 더불어民主黨, προφέρεται: ντομπουλομιντζουντάνγκ, σύντμηση: 민주) είναι ένα κεντρώο, φιλελεύθερο πολιτικό κόμμα στη Νότια Κορέα.[12][13] Στα Κορεατικά προφέρεται Μιντζού. και στο παρελθόν ονομαζόταν Νέα Πολιτική Συμμαχία για τη Δημοκρατία (NPAD).[14] Το κόμμα ιδρύθηκε στις 26 Μαρτίου 2014 από συγχώνευση του Δημοκρατικού Κόμματος και της προπαρασκευαστικής επιτροπής του Κόμματος Νέου Πολιτικού Οράματος.
Δημοκρατικό Κόμμα 더불어민주당 | |
|---|---|
 | |
| Πρόεδρος | Γιουν Χο-τζουνγκ (προσωρινός) |
| Ίδρυση | 18 Σεπτεμβρίου 1955 (Δημοκρατικό Κόμμα)[1] 26 Μαρτίου 2014 (Νέα Πολιτική Συμμαχία για τη Δημοκρατία) 28 Δεκεμβρίου 2015 (Δημοκρατικό Κόμμα της Κορέας) |
| Προκάτοχος | Δημοκρατικό Κόμμα Νέα Πολιτική Συμμαχία |
| Έδρα | 7, Γκούκο ντέρο 68-γκιλ, Επαρχία Γιογκτουγκπόγκου, Σεούλ |
| Μέλη (2019[2]) | 4.065.408 |
| Ιδεολογία | Φιλελευθερισμός)[3]
Κοινωνικός φιλελευθερισμός[4][5][6] Παρατάξεις: Κοινωνικός συντηρητισμός[7][8] |
| Πολιτικό φάσμα | Κέντρο[9] ως κεντροαριστερά[10] |
| Χρώματα | Μπλε [11] |
| Έδρες στην Εθνοσυνέλευση | 172 / 300 |
| Δήμαρχοι και Κυβερνήτες πόλεων | 10 / 17 |
| Περιφερειακοί Δήμαρχοι | 151 / 226 |
| Έδρες τοπικής αυτοδιοίκησης | 2.251 / 3.751 |
| Ιστότοπος | |
| theminjoo.kr | |
| Πολιτικό σύστημα στη Νότια Κορέα Πολιτικά κόμματα Εκλογές | |
Ιστορία
ΕπεξεργασίαΊδρυση (Μάρτιος 2014)
ΕπεξεργασίαΤο Δημοκρατικό Κόμμα ιδρύθηκε με το όνομα "Νέα Πολιτική Συμμαχία για τη Δημοκρατία" στις 26 Μαρτίου 2014, όταν ο Αν Τσολ-σου ήταν αρχηγός μίας ομάδας που ετοιμάζονταν να σχηματίσουν το "Κόμμα Νέου Πολιτικού Οράματος". Αντί αυτού, συμφώνησαν για συγχώνευση με το κύριο κόμμα της αντιπολίτευσης, το Δημοκρατικό Κόμμα, στο οποίο αρχηγός ήταν ο Κιμ Χαν-γκιλ. Ο Αν και ο Κιμ ανέλαβαν από κοινού την ηγεσία του νέου κόμματος.[15] Τρεις μήνες μετά, στις αναπληρωματικές εκλογές του Ιουλίου του 2014 το κόμμα δεν κέρδισε καμία έδρα, και οι δύο αρχηγοί παραιτήθηκαν.[16] Μία έκτακτη επιτροπή ανέλαβε την ηγεσία του κόμματος.[17]
Αν-Μουν: αντιπαράθεση και διάσπαση (2015-16)
ΕπεξεργασίαΤην 7η Φεβρουαρίου 2015, κατά τη διάρκεια μίας συνδιάσκεψης της Νέας Πολιτικής Συμμαχίας για τη Δημοκρατία (ΝΠΣΔ), ο Μουν Τζε-ιν εξελέγη νέος πρόεδρος του κόμματος.[18] Ο Μουν Τζε-ιν και ο φίλος του, ο μετέπειτα Πρόεδρος της Ν. Κορέας, Ρο Μού-χιον είχαν μαζί ένα δικηγορικό γραφείο στην Μπούσαν, όπου ειδικεύονταν στα ανθρώπινα δικαιώματα.[19] Η κομματική παράταξη του Μουν ευνοούσε τον Ρο Μού-χιον και ήταν αντίθετη με τους Αν και Κιμ. Τον Μάιο του 2015, ενώ οι δύο τελευταίοι παρευρίσκονταν σε ένα μνημόσυνο του Ρο Μού-χιον, ένα πλήθος τους αποδοκίμασε κατηγορώντας τους ότι «έσπειραν εσωτερικές διχόνοιες» στο κόμμα.[20]
Καθώς εντάθηκαν οι ενδοκομματικές αντιπαραθέσεις, η δημοτικότητα του κόμματος έπεσε από 40% σε 30% στις δημοσκοπήσεις.[21] Τον Σεπτέμβριο του 2015, μία ολιγομελής κοινοβουλευτική ομάδα με αρχηγό τον Τσουν Τζουνγκ-μπε εγκατέλειψαν τη ΝΠΣΔ, και ίδρυσαν το Λαϊκό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα.[22][23] Μία δημοσκόπηση που διεξήχθη στις 12-14 Νοεμβρίου 2015 έδειξε ότι οι υποστηρικτές της ΝΠΣΔ ήθελαν περισσότερους πολιτικούς στην ηγεσία του κόμματος, ίσως μία τριμελή προεδρία που να περιλαμβάνει τον Μουν, τον Αν, και τον δήμαρχο της Σεούλ Παρκ Ουόν-σουν.[24] Την 29η Νοεμβρίου, ο Αν απέρριψε την πρόταση για κοινή ηγεσία,[25] και αντί αυτού πρότεινε την σύγκληση κομματικής συνόδου για την εκλογή ενός νέου αρχηγού. Όταν έστειλε τελεσίγραφο στον Μουν ζητώντας αλλαγή αρχηγού, αυτός απέρριψε το αίτημα.[26] Την 13η Δεκεμβρίου ο Αν και μία τριανταμελής κοινοβουλευτική ομάδα εγκατέλειψαν την Νέα Πολιτική Συμμαχία για τη Δημοκρατία.[27]
Ο Αν και η ομάδα του, με συμπεριλαμβανόμενο τον Κιμ Χαν-γκιλ, ξεκίνησαν τις προετοιμασίες για την ίδρυση ενός νέου κόμματος.[28][29] Στις 12 Ιανουαρίου 2016, ο Κουον Ρο-καπ, ένας συνεργάτης του πρώην Προέδρου Κιμ Ντε-τζουνγκ, εγκατέλειψε το κόμμα μαζί με μια κοινοβουλευτική ομάδα 40 μελών. Έριξε την ευθύνη στον αρχηγό του κόμματος, τον οποίον χαρακτήρισε ως «στενόμυαλο ηθικολόγο και μοναστικό» που δημιούργησε μία "Ρο-ιστική παράταξη" στη ΝΠΣΔ.[30] Τον Ιανουάριο του 2016, το Λαϊκό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Τσουν συγχωνεύτηκε με την ομάδα του Αν Τσολ-σου και ιδρύθηκε το Λαϊκό Κόμμα, με αρχηγό τον Αν.[31][32]
Μετά τις διασπάσεις, η ΝΠΣΔ μετονομάστηκε σε Κόμμα Μιντζού (σημαίνει "δημοκρατικό") και στις 27 Ιανουαρίου 2016 ο Μουν παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματος.[33] Η ηγεσία του κόμματος πέρασε στον Κιμ Τσονγκ-ιν, έναν οικονομολόγο από την ομάδα συμβούλων της Προεδρίνας Παρκ Γκουν-χιέ.[34][35] Ο Κιμ θεωρήθηκε ως μια απροσδόκητη επιλογή για το κεντροαριστερό Μιντζού, καθώς οι προηγούμενες συνεργασίες του ήταν με τις δεξιές κυβερνήσεις των Τσουν Ντου-χουάν (5ος Πρόεδρος, 1980-1988) και Ρο Τάε-γου (6ος Πρόεδρος, 1988-1993).[36] Το 1981-1988 ήταν βουλευτής με το Κόμμα Δημοκρατικής Δικαιοσύνης και το 1989-1990 ήταν Υπουργός Υγείας.[37]
Υπό την ηγεσία του Κιμ Τσονγκ-ιν (Ιανουάριος-Αύγουστος 2016)
Επεξεργασία
Ο Κιμ Τσονγκ-ιν θεωρούσε τους "Ρο-ιστές" και τους εξτρεμιστές ως πηγές προβλημάτων για το κόμμα, και ήθελε να περιορίσει την επιρροή τους.[38] Κατά την περίοδο πριν τις βουλευτικές εκλογές του 2016, ο Κιμ απέρριψε τους σημαντικούς Ρο-ιστές υποψήφιους, με πρώτο τον Λι Χε-τσαν, ο οποίος είχε διατελέσει Πρωθυπουργός στην κυβέρνηση του Ρο Μού-χιον.[39] Ο Λι εγκατέλειψε το κόμμα, δηλώνοντας ότι «η ηγεσία του Κιμ Τσονγκ-ιν ανέφερε χοντρικά τους πολιτικούς λόγους, αλλά δεν ήταν καλή πολιτική προσέγγιση». Η επιτροπή του Δημοκρατικού Κόμματος κατάρτισε μία λίστα υποψηφίων με μέλη του κόμματος που θα περιγράφονταν ως συμβατικά. 20 μέρες πριν τις εκλογές ο Κιμ προσφέρθηκε να παραιτηθεί, αλλά τελικά διατήρησε την θέση του.[40] Δήλωσε ότι θα συνεχίσει να επιδιώκει αναβάθμιση στην εικόνα και την ταυτότητα του κόμματος, αλλά για την ώρα «παραμένει προσκολλημένο σε παλιές προλήψεις».[34]
Στις βουλευτικές εκλογές του 2016 το Δημοκρατικό Κόμμα ήρθε πρώτο και κέρδισε την πλειοψηφία των εδρών (123) στην Εθνοσυνέλευση.[21][41] Μετά την εκλογική νίκη του, ο Κιμ Τσονγκ-ιν ανακοίνωσε ότι το Δημοκρατικό Κόμμα θα επιδιώξει οικονομική ανάπτυξη, δομικές αναδιαρθρώσεις, δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, ανάπτυξη της βιομηχανίας. Θα υποστηρίξει την ίδρυση ιδιωτικών νοσοκομείων και "φιλικού για τις εταιρείες" περιβάλλοντος.[42]
Προεδρικές εκλογές του 2017
ΕπεξεργασίαΤον Απρίλιο του 2017 η Προεδρίνα Παρκ Γκουν-χιέ κατηγορήθηκε και δικάστηκε για κατάχρηση της εξουσίας, διαφθορά, άσκηση βίας και διαρροή κυβερνητικών μυστικών.[43] Στις προεδρικές εκλογές κέρδισε ο Μουν Τζε-ιν, ο οποίος συγκέντρωσε το 41,1% των ψήφων και έγινε ο 12ος Πρόεδρος της Νότιας Κορέας.
Ηγεσία του κόμματος
ΕπεξεργασίαΠρόεδροι
Επεξεργασία| Α/α | Πρόεδρος[44] | Θητεία | ||
|---|---|---|---|---|
| Έναρξη | Λήξη | |||
| 1 | .jpg){kind=small} .jpg){kind=small}
|
Συμπροεδρία
Κιμ Χαν-γκιλ - Αν Τσολ-σου |
26 Μαρτιόυ 2014 | 31 Ιουλίου 2014 |
| — | 
|
Παρκ Γιoύνγκ-σαν | 4 Αυγούστου 2014 | 18 Σεπτεμβρίου 2014 |
| — | 
|
Μουν Χι-σανγκ | 18 Σεπτεμβρίου 2014 | 9 Φεβρουαρίου 2015 |
| 2 | _cropped.jpg){kind=small}
|
Μουν Τζε-ιν | 9 Φεβρουαρίου 2015 | 27 Ιανουαρίου 2016 |
| — | .jpg){kind=small}
|
Κιμ Τσονγκ-ιν | 27 Ιανουαρίου 2016 | 27 Αυγούστου 2016 |
| 3 | 
|
Τσου Μι-ε | 27 Αυγούστου 2016 | 25 Αυγούστου 2018 |
| 4 | Λι Χε-τσαν | 25 Αυγούστου 2018 | 29 Αυγούστου 2020 | |
| 5 | _(cropped).jpg){kind=small}
|
Λι Νακ-γιον | 29 Αυγούστου 2020 | 9 Μαρτίου 2021 |
| — | 
|
Κιμ Τε-νιόν
(προσωρινός) |
9 Μαρτίου 2021 | 8 Απριλίου 2021 |
| — | 
|
Ντο Τζονγ-ουάν | 8 Απριλίου 2021 | 16 Απριλίου 2021 |
| — | Γιουν Χο-τζούνγκ | 16 Απριλίου 2021 | 2 Μαΐου 2021 | |
| 6 | Σονγκ Γιουνγκ-γκιλ | 2 Μαΐου 2021 | 10 Μαρτίου 2022 | |
| — | Γιουν Χο-τζούνγκ | 10 Μαρτίου 2022 | ... | |
Αποτελέσματα σε εκλογές
ΕπεξεργασίαΠροεδρικές εκλογές
Επεξεργασία| Εκλογές | Υποψήφιος | Ψήφοι | Ποσοστό | Αποτέλεσμα |
|---|---|---|---|---|
| 2017 | Μουν Τζε-ιν | 13.423.800 | 41,1% | Νίκη 
|
| 2022 | Λι Τζε-μιούνγκ | 16.147.738 | 47,83% | Έχασε |
Βουλευτικές εκλογές
Επεξεργασία| Εκλογές | Αρχηγός κόμματος | Ψήφοι | Ποσοστό ψήφων | Έδρες | +/- | Θέση |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 2016 | Κιμ Τσονγκ-ιν | 6.069.744 | 25,5% | 123 / 300
|
 21
|
Αντιπολίτευση |
| 2020 | Λι Χε-σαν | 9.307.112 | 33,3% | 180 / 300
|
57
|
Πλειοψηφία |
Τοπικές εκλογές
Επεξεργασία| Έτος | Αρχηγός | Δήμαρχοι Πόλεων/Κυβερνήτες | Περιφερειακά συμβούλια | Δήμαρχοι δήμων | Δημοτικά συμβούλια |
|---|---|---|---|---|---|
| 2014 | Κιμ Χαν-γκιλ Αν Τσολ-σου |
9 / 17
|
349 / 789
|
78 / 226
|
1.157 / 2.898
|
| 2018[45] | Τσου Μι-ε | 14 / 17
|
652 / 824
|
151 / 226
|
1.638 / 2.927
|
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ 우리의 발자취 (στα Κορεατικά). Democratic Party of Korea. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Αυγούστου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2018.
- ↑ National Election Commission. «2019년도 정당의 활동개황 및 회계보고» (στα Korean).
- ↑ Το Δημοκρατικό Κόμμα έχει περιγραφεί ως φιλελεύθερο κόμμα από πολλές πηγές:
- Jesús Velasco (4 Ιουλίου 2019). American Presidential Elections in a Comparative Perspective: The World Is Watching. Rowman & Littlefield. σελ. 154. ISBN 1498557589.
- «Democratic Party of Korea». Britannica.
Democratic Party of Korea (DP), Korean Daeburo Minjudang, centrist-liberal political party in South Korea.
- Steven Denney (13 Μαρτίου 2017). «South Koreans Can't Agree What Democracy Is». Foreign Policy.
It doesn’t help Hwang’s credibility that the main opposition Minjoo Party, the liberal party with the most seats in the legislature, declared at the end of February its intent to see Hwang impeached for his refusal to grant a special prosecutor the right to continue its probe into the corruption scandal.
- Steven Denney (12 Αυγούστου 2016). «Dong-A Ilbo Sees Minjoo Party at a Crossroads». sino NK.
Having been handily defeated in the last two presidential elections (2007 and 2012), some say that the main liberal party, the Minjoo Party (더불어 민주당) is in need of an identity change.
- Steven Borowiec (24 Φεβρουαρίου 2016). «South Korean lawmakers try first filibuster since 1969 to block anti-terrorism bill». Los Angeles Times.
In recent years, the main liberal party, now the Minjoo Party, has changed its name, and had many high-profile members defect amid infighting and electoral defeats.
- ↑ «South Korea ahead of legislative elections» (PDF). European Parliamentary Research Service. 7 Απριλίου 2016.
The social-liberal Minjoo Party of Korea (MPK, Together Democratic Party) is the main opposition force.
- ↑ «An Identity Crisis for South Korea's Opposition». The Diplomat. 31 Δεκεμβρίου 2015.
South Korea's main opposition social-liberal party is reeling (again) from intraparty factional struggle. Rebranded earlier this week "the Minjoo Party of Korea" (formerly New Politics Alliance for Democracy), the party is searching for a new identity and direction after high profile and popular assemblyperson Ahn Cheol-soo defected on December 13.
- ↑ «The loser in South Korea's last presidential race has another go». The Economist. 30 Μαρτίου 2017.
The country now faces a snap presidential election on May 9th. After almost a decade of conservative rule, the ballot looks likely to be a victory for the more socially liberal Minjoo party: its support is the highest it has ever been, at 50%. Mr Moon, who led the party until January last year, has topped the polls for president for almost three months. The latest sounding puts his support at 35% in a crowded field.
- ↑ «The politics of homophobia in South Korea». East Asia Forum. 4 Ιουλίου 2016.
- ↑ Steger, Isabella. «Being a progressive politician in Korea doesn't stop you from being homophobic». Quartz. Ανακτήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 2019.
- ↑ Το Δημοκρατικό Κόμμα της Κορέας έχει περιγραφεί ως κεντρώο κόμμα από πολυάριθμες πηγές:
- «Democratic Party of Korea». Britannica.
Democratic Party of Korea (DP), Korean Daeburo Minjudang, centrist-liberal political party in South Korea.
- Andrew Walter (31 Οκτωβρίου 2019). «Political Populism: Eroding Asia's Complex Interdependence?» (PDF). Nanyang Technological University. S. Rajaratnam School of International Studies.
The South Korean President Moon Jae-in’s centrist-liberal Democratic Party has also reflected and tactically deployed the considerable popular nationalist sentiment in South Korean society as he vowed in early August that in the escalating bilateral trade dispute the country would “never again lose to Japan”.
- «South Korea: Economic and Political Outline». Santander. Ιουλίου 2019. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Μαΐου 2019. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2019.
The Minjoo Party: centre, socially liberal main opposition party, result of a 2014 merger between the Democratic Party and the New Political Vision Party, first party in the Parliament since August 2017
- «The Justice Party and the South Korean Left: A movement with potential, but divided and struggling». Europe Elects. 14 Νοεμβρίου 2019.
With most of national politics dominated by the centrist Democratic Party and the right-wing Liberty Korea Party (자유한국당), successor to the former governing Saenuri Party, there is little space for the Justice Party to find an opening for electoral success.
- Ahn, JH (19 Σεπτεμβρίου 2016). «South Korea split over whether to aid "arch-nemesis" in flood relief». NK news.org.
Her party, Saenuri, has also remained silent on the issue, in sharp contrast to centrist Minjoo Party [sic], which on Monday urged Seoul to look beyond politics and help its neighbor.
- «Democratic Party of Korea». Britannica.
- ↑
- «Moon Jae-in: South Korean liberal claims presidency». BBC. 9 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2019.
Mr Moon, of the centre-left Democratic Party, unsuccessfully ran against Ms Park in 2012 elections.
- «South Koreans set to continue backing President Moon's agenda in local elections». Foreign Brief. 13 Ιουνίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 7 Δεκεμβρίου 2019.
his centre-left Democratic Party of Korea is expected to make major political gains
- «Moon Jae-in: South Korean liberal claims presidency». BBC. 9 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2019.
- ↑ Park, Cheoljoong (2014-03-16) (στα Korean). News1. http://news.naver.com/main/read.nhn?mode=LSD&mid=sec&sid1=100&oid=421&aid=0000732800. Ανακτήθηκε στις 2014-04-22.
- ↑ Park, Seung-ju (2016-10-19) (στα Korean). News1. http://news1.kr/articles/?2805887. Ανακτήθηκε στις 2016-10-19.".
- ↑ «Main Opposition To Be Called 'The Minjoo Party Of Korea'». tbs.seoul.kr (Traffic Broadcasting System). 2015-12-30. http://www.tbs.seoul.kr/news/bunya.do?&typ_800=N&seq_800=10127679. Ανακτήθηκε στις 2015-12-30.
- ↑ Choi, He-suk (2014-03-20) (στα Korean). The Korea Herald. http://khnews.kheraldm.com/view.php?ud=20140320001513&md=20140323004048_BL&kr=1. Ανακτήθηκε στις 2014-04-22.
- ↑ «Democratic Party, Ahn Cheol-soo agree to create new party». The Dong-A Ilbo. 3 March 2014. http://english.donga.com/List/3/all/26/407931/1. Ανακτήθηκε στις 15 April 2016.
- ↑ «ΙΑΤΕ: Αναπληρωματικές εκλογές».
- ↑ «Co-chairmen quit amid election rubble». Korea JoongAng Daily. 1 August 2014. http://koreajoongangdaily.joins.com/news/article/article.aspx?aid=2992867. Ανακτήθηκε στις 15 April 2016.
- ↑ «Main opposition party picks ex-Roh aide as new leader». http://english.yonhapnews.co.kr/national/2015/02/08/73/0301000000AEN20150208002152315F.html.
- ↑ «The son of refugees who became president» (στα αγγλικά). BBC News. 2018-04-26. https://www.bbc.com/news/world-asia-39860158. Ανακτήθηκε στις 2020-03-21.
- ↑ «Roh son's speech creates stir». The Korea Times. 24 May 2015. http://www.koreatimes.co.kr/www/news/nation/2015/05/116_179489.html. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ 21,0 21,1 «In liberal stronghold, voters give main opposition party a lashing». The Hankyoreh. 14 April 2016. http://english.hani.co.kr/arti/english_edition/e_national/739721.html. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ «Opposition lawmakers defect to join new party». Korea JoongAng Daily. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2020.
- ↑ «Independent lawmaker Chun Jung-bae to set up party». koreatimes (στα Αγγλικά). 20 Σεπτεμβρίου 2015. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2020.
- ↑ «NPAD supporters wish for troika». Korea JoongAng Daily. 18 November 2015. http://koreajoongangdaily.joins.com/news/article/Article.aspx?aid=3011673. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ «Ahn rejects Moon's call for joint NPAD leadership». The Korea Herald. 29 November 2015. http://www.koreaherald.com/view.php?ud=20151129000428. Ανακτήθηκε στις 15 April 2016.
- ↑ «NPAD’s Moon rejects Ahn demand». Korea JoongAng Daily. 9 December 2015. http://koreajoongangdaily.joins.com/news/article/Article.aspx?aid=3012565. Ανακτήθηκε στις 15 April 2016.
- ↑ «Ahn Cheol-soo calls it quits with NPAD». The Korea Times. 13 December 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 25 April 2016. https://web.archive.org/web/20160425154538/http://www.koreatimes.co.kr/www/news/nation/2015/12/116_193056.html. Ανακτήθηκε στις 15 April 2016.
- ↑ «Kim departs party he co-founded». Korea JoongAng Daily. 4 January 2016. http://koreajoongangdaily.joins.com/news/article/Article.aspx?aid=3013479. Ανακτήθηκε στις 16 April 2016.
- ↑ «Ahn vows to move forward as 3rd political force». The Korea Herald. 4 January 2016. http://www.koreaherald.com/view.php?ud=20160104001029. Ανακτήθηκε στις 16 April 2016.
- ↑ «Former Kim DJ aide exits Minjoo Party». The Korea Herald. 12 January 2016. http://www.koreaherald.com/view.php?ud=20160112000933. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ «Merger for Ahn guarantees split vote for liberals». Korea JoongAng Daily (στα Κορεατικά). Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2020.[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ «Ahn's new party named 'People's Party'». koreatimes (στα Αγγλικά). 8 Ιανουαρίου 2016. Ανακτήθηκε στις 21 Μαρτίου 2020.
- ↑ «Moon Jae-in steps down as leader of The Minjoo Party of Korea». The Hankyoreh. 28 January 2016. http://english.hani.co.kr/arti/english_edition/e_national/728307.html. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ 34,0 34,1 «Minjoo’s identity must be changed: Kim Chong-in». Korea JoongAng Daily. 24 March 2016. http://koreajoongangdaily.joins.com/news/article/Article.aspx?aid=3016623. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ «South Koreans go to the polls in parliamentary election». Business Insider. 13 April 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-04-25. https://web.archive.org/web/20160425054354/http://www.businessinsider.com/ap-south-koreans-go-to-the-polls-in-parliamentary-election-2016-4?IR=T. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ «Can a Right Wing Defector Save Korea's Liberal Opposition?». The Diplomat. 22 March 2016. http://thediplomat.com/2016/03/can-a-right-wing-defector-save-koreas-liberal-opposition/. Ανακτήθηκε στις 18 April 2016.
- ↑ «South Korean president replaces minister, 6 Cabinet members». United Press International. 19 July 1989. http://www.upi.com/Archives/1989/07/19/South-Korean-president-replaces-minister-6-Cabinet-members/5185616824000/. Ανακτήθηκε στις 18 April 2016.
- ↑ «Former P.M. quits Minjoo Party in nomination feud». The Korea Herald. 15 March 2016. http://www.koreaherald.com/view.php?ud=20160315001042. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ «Kim Jong-in Gets Rid of Pro-Roh Dominance and Replaces the Mainstream: Signs of Factional Conflict». The Kyunghyang Shinmun. 15 April 2016. http://english.khan.co.kr/khan_art_view.html?code=710100&artid=201603151815547. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ «Opposition chief quells dissenters». The Korea Herald. 23 March 2016. http://www.koreaherald.com/view.php?ud=20160323000877. Ανακτήθηκε στις 17 April 2016.
- ↑ Herald, The Korea (14 Απριλίου 2016). «Parliamentary election result to realign rival parties». www.koreaherald.com (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2020.
- ↑ «Opposition party shifting to growth». The Korea Times. 21 April 2016. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 22 April 2016. https://web.archive.org/web/20160422193441/http://www.koreatimes.co.kr/www/news/nation/2016/04/116_203137.html. Ανακτήθηκε στις 21 April 2016.
- ↑ «Former President Park, Lotte chairman indicted on corruption charges». web.archive.org. 17 Απριλίου 2017. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Απριλίου 2017. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2020.
- ↑ «더불어민주당». theminjoo.kr (στα Κορεατικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιανουαρίου 2020. Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2020.
- ↑ «재보선 10곳 이상 내년 지방선거는 거물급'미니총선'». news.naver.com (στα Κορεατικά). Ανακτήθηκε στις 22 Μαρτίου 2020.