Βιλαέτι του Αϊδινίου
Το Βιλαέτι του Αϊδινίου[1] (οθωμανικά τουρκικά: Vilāet-i Aidin) γνωστό και ως Βιλαέτι της Σμύρνης ή Ιζμίρ[2] από το διοικητικό της κέντρο, ήταν μια διοικητική διαίρεση πρώτου επιπέδου (βιλαέτι) της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στα νοτιοδυτικά της Μικράς Ασίας, συμπεριλαμβανομένων των αρχαίων περιοχών της Λυδίας, της Ιωνίας, της Καρίας και της δυτικής Λυκίας. Περιγράφηκε από την Encyclopædia Britannica του 1911 ως η «πλουσιότερη και πιο παραγωγική επαρχία της Ασιατικής Τουρκίας».[3][4]
| Βιλαέτι Αϊδινίου | |
|---|---|
| 1867–1922 | |
.png) | |
| Χώρα | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Πρωτεύουσα | Σμύρνη |
| Ίδρυση | 1867 |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 38°3′36″N 28°15′0″E |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Στις αρχές του 20ου αιώνα, το βιλαέτι του Αϊδινίου φέρεται να είχε έκταση 17.370 τετραγωνικά μίλια (45.000 km2), ενώ τα προκαταρκτικά αποτελέσματα της πρώτης οθωμανικής απογραφής του 1885 (που δημοσιεύτηκε το 1908) έδωσαν τον πληθυσμό 1.390.783.[5] Η δηλωμένη ακρίβεια των αριθμών πληθυσμού κυμαίνεται από «κατά προσέγγιση» έως «απλώς εικασιακή» ανάλογα με την περιοχή από την οποία συγκεντρώθηκαν. Από το 1920, το βιλαέτι είχε έναν «εξαιρετικά μεγάλο» χριστιανικό πληθυσμό.[5] As of 1920, the vilayet had an "exceptionally large" Christian population.[6]
Οικονομία
ΕπεξεργασίαΟι Βρετανοί περιέγραψαν το βιλαέτι του Αϊδινίου ως με «αξιοσημείωτη ποικιλία γεωργίας», από το 1920. Παρήγαγαν σιτηρά και βαμβάκι, συγκεκριμένα στο Αϊδίνιο και στο Ναζιλί. Η περιοχή παρήγαγε επίσης όπιο, καπνό και δρυς βαλώνια. Τα φρούτα ήταν από τις πιο δημοφιλείς εξαγωγές, με δημοφιλή τα σύκα και τα σταφύλια. Πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η παραγωγή σύκων είχε αυξηθεί, με εκτεταμένη αύξηση της παραγωγής και των εξαγωγών μέσω των σιδηροδρόμων. Τα σταφύλια χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή σταφίδας και παραγόταν επίσης γλυκόριζα στην περιοχή. Σημειώθηκε ότι αναπτύσσεται άγρια κατά μήκος του ποταμού Μαίανδρου. Εξήχθη στις Ηνωμένες Πολιτείες και στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το Αϊδίνιο, από το 1920, θεωρούνταν ως το παγκόσμιο κέντρο προμήθειας για σμύριδα, ειδικά στις περιοχές μεταξύ Θείρας και Σώκιας.[7] Στις αρχές του 20ου αιώνα, το Αϊδίνιο ήταν επίσης γνωστό για μεγάλα κοιτάσματα χρωμίου, συγκεκριμένα κοντά στον Όλυμπο και στη νοτιοδυτική περιοχή του βιλαετίου.[8][9] Στην περιοχή βρέθηκαν επίσης αντιμόνιο και υδράργυρος.[10]
Το χαλί κατασκευαζόταν στο Βιλαέτι, κυρίως στη Σμύρνη, αλλά με το χαλί να κατασκευάζεται σε όλη την περιοχή, συμπεριλαμβανομένων των Κούλα, Ουσάκ, Γκιόρντες και Ισπάρτα. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι πωλήσεις μειώθηκαν, ωστόσο, η Βρετανία παρέμεινε κύριος εισαγωγέας τουρκικών χαλιών από το Αϊδίνιο. Τα χαλιά κατασκευάζονταν κυρίως από γυναίκες.
Περιβάλλον
ΕπεξεργασίαΑπό το 1920, η περιοχή είχε 6.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα δάσους. Τα δυτικά και νοτιοδυτικά είχαν τις πιο πυκνές δασικές εκτάσεις. Οι Βρετανοί περιέγραψαν την Μάκρη ως «πλούσια σε εξαιρετική ξυλεία». Στη Μάκρη βρέθηκαν κέδροι, με δρυς και πεύκο σε όλο το βιλαέτι. Στις αρχές του 20ου αιώνα, η αποδάσωση των δασών είχε ξεκινήσει μέσω ιδιωτικών εταιρειών του βιλαετίου. Είχαν ανεγερθεί πριονιστήρια, με τη Μάκρη να έχει το δικό της ατμοκίνητο πριονιστήριο. Τα περισσότερα δέντρα κόπηκαν με το χέρι εκείνη τη στιγμή. Ο Ταβάς είχε επίσης οικονομία ξυλείας κατά την περίοδο αυτή.[11]
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Geographical Dictionary of the World, σ. 1796, στα Google Books
- ↑ Salname-yi Vilâyet-i Aidin ("Yearbook of the Vilayet of Aidin"), Aydın vilâyet matbaası, Aydın, 1313 [1895]. in the website of Hathi Trust Digital Library.
- ↑ «1914 Census Statistics» (PDF). Turkish General Staff. σελίδες 605–606. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2011.
- ↑
Ramsay, William Mitchell; Hogarth, David George (1911) «Smyrna» στο: Chisholm, Hugh, επιμ. Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 25 (11η έκδοση) Cambridge University Press, σσ. 281-282
- ↑ 5,0 5,1 Asia by A. H. Keane, p. 459
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 105.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 103.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 104.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 106.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 97.
