Βιλαέτι της Προύσας
Το Βιλαέτι της Προύσας (οθωμανικά τουρκικά: Vilāet-i Bursa)[1] ήταν διοικητική εδαφική οντότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Στις αρχές του 20ου αιώνα φέρεται να είχε έκταση 26.248 τετραγωνικά μίλια (67.980 km2).[2][3]
| Βιλαέτι της Προύσας | |
|---|---|
| 1867–1922 | |
.png) | |
| Χώρα | Οθωμανική Αυτοκρατορία |
| Πρωτεύουσα | Προύσα |
| Ίδρυση | 1867 |
| Έκταση | 67,98 km² |
| Πληθυσμός | 2.010.452 (1914) |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 40°11′0″N 29°3′0″E |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Οικονομία
ΕπεξεργασίαΑπό το 1920, οι Βρετανοί είχαν περιγράψει το βιλαέτι ως «ένα από τα πιο ακμάζοντα στην Ανατολία». Οι βόρειες και δυτικές περιοχές καταλαμβάνονταν κυρίως από χριστιανούς. Τα υψίπεδα κατοικούνταν από Τούρκους μετανάστες από την Ευρώπη. Η περιοχή κοντά στη Θάλασσα του Μαρμαρά θεωρούνταν η πιο εύφορη περιοχή, με ένα μεγάλο τμήμα του βιλαετιού να είναι «ελώδες και πυρετοχασμένο, ιδιαίτερα μεταξύ Προύσας και Πάντερμα». Το βιλαέτι της Προύσας παρήγαγε σιτάρι, κριθάρι, καλαμπόκι, φασόλια και σπόρους στις βόρειες και δυτικές περιοχές. Σε όλη την περιοχή παρήχθη επίσης όπιο, καπνός και βαμβάκι. Η περιοχή γύρω από τη λίμνη Ιζνίκ παρήγαγε ρύζι. Η περιοχή Μπαλικχισάρ παρήγαγε «μερικά από τα καλύτερα φρούτα που καλλιεργούνται στην Τουρκία».[4] Το κριθάρι είναι επίσης μεγάλης παραγωγής στα υψίπεδα και εξάγεται στην Αγγλία.[4]
Η παραγωγή μεταξιού θεωρήθηκε η πολυτιμότερη της περιοχής κατά τον 20ό αιώνα. Το βιλαέτι είχε σχολεία αφιερωμένα στην παραγωγή μεταξιού. Η περιοχή είχε πάρει σπόρους μεταξοσκώληκα από τη Γαλλία. Η Προύσα ήταν η καρδιά της παραγωγής μεταξιού. Το μετάξι εξαγόταν κυρίως, μερικές φορές ως νήμα ή κουκούλια. Στα μέσα του 19ου αιώνα, μια ασθένεια εξαπλώθηκε μέσω του μεταξοσκώληκα, προκαλώντας μείωση της παραγωγής. Από το 1920, η ασθένεια είχε εξαλειφθεί και οι επιχειρήσεις ήταν σταθερές. Η παραγωγή βαμβακιού παρέμεινε σταθερή και οι πετσέτες και οι ρόμπες ήταν κοινά είδη που παράγονταν από βαμβάκι. Παρήχθησαν επίσης βελούδο και τσόχα.[5] Η τσόχα χρησιμοποιήθηκε για σέλες και άλλα σχετικά είδη ιππασίας. Η περιοχή έφτιαχνε επίσης μαυρισμένο δέρμα και χαλί. Η πόλη Κιουτάχεια δημιούργησε πλακάκια και αγγεία. Στο βιλαέτι παραγόταν και σαπούνι και αλεύρι.[6]
Ο λιγνίτης εξορύσσονταν στην περιοχή μεταξύ Κιρμαστί (σήμερα Μουσταφακεμαλπασά) και Μιχαλίτς (σήμερα Καρατζάμπεη). Προς το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η περιοχή εξήγαγε περίπου 300 τόνους λιγνίτη μηνιαίως στην Κωνσταντινούπολη.[7] Ο χρωμίτης, ο υδράργυρος, το μάρμαρο, η γεμάτη γη και το αντιμόνιο ήταν επίσης άφθονα στην περιοχή στις αρχές του 20ου αιώνα.[8][9][10]
Περιβαλλοντική ιστορία
ΕπεξεργασίαΗ περιοχή περιγράφηκε ως με «όμορφα δάση» τη δεκαετία του 1920, που υπολογίζονται σε 23.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Η περιοχή του Αϊνεγκούλ χαρακτηρίστηκε από τους Βρετανούς ως με την «πλουσιότερη» ξυλεία. Το Γκεντίζ είχε μεγάλο πληθυσμό βελανιδιάς. Το βιλαέτι γενικά είχε πληθυσμούς δέντρων που αποτελούνταν από έλατο, βελανιδιά, φτελιά, καστανιά, οξιά και γαύρο.
Παραπομπές
Επεξεργασία- ↑ Salname-yi Vilâyet-i Hüdavendigâr ("Yearbook of the Vilayet of Hüdavendigar"), Hüdavendigar vilâyet matbaası, [Bursa], 1296 [1878]. in the website of Hathi Trust Digital Library.
- ↑ «1914 Census Statistics» (PDF). Turkish General Staff. σελίδες 605–606. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Οκτωβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 29 Ιανουαρίου 2011.
- ↑ Asia by A. H. Keane, page 459
- ↑ 4,0 4,1 Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 109.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 110.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 101.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 103.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 106.
- ↑ Prothero, G.W. (1920). Anatolia. London: H.M. Stationery Office. σελ. 107.