Αριστερή Όχθη (Παρίσι)

Ο όρος Αριστερή όχθη (Γαλλικά: Rive gauche, προφέρεται Ριβ Γκος) στο Παρίσι, προσδιορίζει το τμήμα της πόλης που βρίσκεται στη νότια όχθη του Σηκουάνα, σε αντίθεση με τη Δεξιά όχθη, σε σχέση με την κατεύθυνση του ποταμού προς τη θάλασσα. Τα νησιά που βρίσκονται στον ποταμό δεν ανήκουν σε καμία όχθη.

Η αριστερή όχθη υπήρξε ιστορικά και είναι ακόμη τόπος συνάντησης συγγραφέων, καλλιτεχνών, εκδοτών και διανοούμενων. Είναι ιδιαίτερα τουριστική περιοχή καθώς περιλαμβάνει πολλά από τα ιστορικά μνημεία του Παρισιού.^[1]

Ιστορία

Από το 58 π.Χ. οι Ρωμαίοι επιδόθηκαν στην κατάκτηση της Γαλατίας και έξι χρόνια αργότερα, η περιοχή του σημερινού Παρισιού, που κατοικούνταν από τη γαλατική φυλή των Παρισίων, κατακτήθηκε από τους Ρωμαίους, που ονόμασαν την πόλη Λουτέτια. Την οχύρωσαν και την ανοικοδόμησαν, κυρίως το νησί, το Ιλ ντε λα Σιτέ και την αριστερή όχθη του Σηκουάνα, όπου περιοριζόταν ο πληθυσμός της πόλης ακόμη και κατά τον Πρώιμο Μεσαίωνα. Η πόλη έγινε αξιόλογο κέντρο πολιτικής ισχύος και πολιτισμού. Το οδικό δίκτυο και η θέση των κυριότερων μνημείων - το φόρουμ στην κορυφή του λόφου, το αμφιθέατρο, τα λουτρά - δείχνουν ότι η ρωμαϊκή πόλη ήταν χτισμένη σε οικοδομικά τετράγωνα με γέφυρες που συνέδεαν την αριστερή όχθη με το Ιλ ντε λα Σιτέ.^[2]

Μετά από τη βαρβαρική επίθεση το 275 των γερμανικών φύλων των Φράγκων και Αλαμαννών που κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της αριστερής όχθης, ο πληθυσμός μεταφέρθηκε στο νησί και γύρω από το οποίο κατασκευάστηκε οχυρό αμυντικό τείχος.

Τον 10ο αιώνα, οι βασιλιάδες της Γαλλίας διοικούσαν την περιοχή την περιοχή του Παρισιού η οποία έγινε το Ιλ ντε Φρανς, έδρα των γαλλικών βασιλικών κτήσεων. Η επαρχία χωρίστηκε σε διάφορες χώρες. Στη συνέχεια, η αριστερή όχθη συνδέεται με το Hurepoix.

Μετά τη συνθήκη του συνθήκη του Σαιν-Κλαιρ-συρ-Επτ το 911 που έθεσε τέρμα στις Νορμανδικές εισβολές, η αστικοποίηση επικεντρώθηκε στη δεξιά όχθη του Παρισιού προστατευμένη από τις πλημμύρες του Σηκουάνα εις βάρος της αριστεράς όχθης.

Χάρτης του Παρισιού το 1380

Στη συνέχεια, τα διάφορα τείχη (από το τείχος της Καρολίγγειας περιόδου έως το τείχος του Λουδοβίκου ΙΓ') σταδιακά κάλυψαν και προστάτευαν τα προάστια της δεξιάς όχθης, αφήνοντας την αριστερή όχθη απροστάτευτη. Μόνο από το 1784 προστατεύθηκε με τείχη.

Μέχρι την Επανάσταση του 1789, η αριστερή όχθη του Παρισιού ονομαζόταν «Πέραν της Μικρής γέφυρας» (Outre-Petit-Pont). Έλαβε το όνομα από τη Μικρή (Petit Pont),^[3] που ήταν από τη ρωμαϊκή εποχή το μόνο σημείο διέλευσης από το νησάκι Ιλ ντε λα Σιτέ (που ονομαζόταν επίσης Σιτέ) προς τη νότια όχθη του Σηκουάνα, στον κεντρικό οδικό άξονα από βορρά προς νότο (Cardo Maximus) του Παρισιού. Ονομαζόταν επίσης «Το Πανεπιστήμιο», λόγω της κεντρικής παρουσίας της Σορβόννης και της Λατινικής Συνοικίας.

Στην Παναγία των Παρισίων (1830), όπου ο Βίκτωρ Ουγκώ τοποθέτησε τη δράση του το 1482, αναφέρεται στα παραδοσιακά ονόματα κάθε τομέα του Παρισιού: «Το Πανεπιστήμιο» για την αριστερή όχθη, «Η Σιτέ» για το Ιλ ντε λα Σιτέ και «Η Πόλη» για τη δεξιά όχθη.

Γύρω στο 1300, ο ποιητής Γκιγιό ντε Παρί συνέθεσε σε μορφή ποιήματος μια πρώτη λίστα με ονόματα οδών στο Παρίσι στο έργο του Παράθεση των οδών του Παρισιού (Le Dit des rues de Paris). ^[4]Σ' αυτό το έγγραφο αναφέρεται ότι το Παρίσι είχε 310 δρόμους, 80 από τους οποίους βρίσκονταν στην περιοχή της αριστερής όχθης (Πέραν της Μικρής γέφυρας), 36 στο Σιτέ (το νησί) και 114 στην περιοχή της δεξιάς όχθης (Πέραν της Μεγάλης γέφυρας ή Πόλη).

Πολιτισμός

Το Café Procope είναι το παλαιότερο καφενείο του Παρισιού

Η αριστερή όχθη είναι ιστορικά η όχθη του Παρισιού όπου σύχναζαν:

διανοούμενοι (περιοχή Σαιν-Ζερμαίν-ντε-Πρε όπου συγκεντρώνονται πολλά από τα πιο ιστορικά και φημισμένα καφέ της γαλλικής πρωτεύουσας, όπως το καφέ ντε Φλορ, η μπρασερί Λιπ, το καφέ ντε Ντε Μαγκό, ή το καφέ Λα Κλοζερί ντε Λιλά.^[5]
καλλιτέχνες (κυρίως στην περιοχή Μονπαρνάς)
μουσικοί και λάτρεις της τζαζ μουσικής, σε πολλά νυχτερινά κέντρα που λειτουργούν έως σήμερα.
καθηγητές και φοιτητές (στο Καρτιέ λατέν, όπου πολλά εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως το Λύκειο Φενελόν έχουν εγκατασταθεί γύρω από το πανεπιστήμιο της Σορβόννης.