Ένοπλες Δυνάμεις της Αλγερίας

Εθνικός Λαϊκός Στρατός της Αλγερίας
Ίδρυση	1954 (ως Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός, 1962 (με τη παρούσα μορφή)
Χώρα	Αλγερία
Δύναμη	130.000
Υπαγωγή	Υπουργείο Άμυνας
Αρχηγείο	Αλγέρι
Διοίκηση
Αρχηγός Γενικού Επιτελείου	Πρόεδρος Αμπντελματζίντ Τεμπούν
Υπουργός Άμυνας	Αμπντελματζίντ Τεμπούν
Αρχηγός Στρατιωτικού Επιτελείου	Υποστράτηγος Σαΐντ Τσενγκριχά (προσωρινός)

Οι Αλγερινές Ένοπλες Δυνάμεις (γαλλικά: Armée nationale populaire‎‎, αραβικά: الجيش الوطني الشعبي الجزائري‎‎) είναι οι ένοπλες δυνάμεις της Λαϊκής Δημοκρατίας της Αλγερίας. Περιλαμβάνουν 147.000 στρατιώτες που κατανέμονται σε Στρατό, Πολεμική Αεροπορία και Ναυτικό. Το Υπουργείο Άμυνας έχει επίσης υπό τη δικαιοδοσία του τη χωροφυλακή, τη συνοριοφυλακή και άλλες παραστρατιωτικές οργανώσεις.

MiG-29 της Πολεμικής Αεροπορίας της Αλγερίας

Ιστορία

Κατά τη διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας, ο Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός ήταν η στρατιωτική οργάνωση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Μετά τον πόλεμο της Αλγερίας και τα επόμενα χρόνια, ο Εθνικός Λαϊκός Στρατός (Armée National populaire) εκτελούσε τα καθήκοντα των ενόπλων δυνάμεων της Αλγερίας. Σε αυτόν, ο στρατός του εξωτερικού του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, ο οποίος σχηματίστηκε στην Τυνησία και το Μαρόκο, έπαιξε τον κυρίαρχο ρόλο. Οι αντάρτες που οργανώθηκαν σε διάφορες περιοχές της χώρας επρόκειτο να συμπεριληφθούν στον Εθνικό Λαϊκό Στρατό. Το φθινόπωρο του 1962, λίγο μετά την ανεξαρτησία της χώρας, οι ξένες μονάδες ενεπλάκησαν σε σύντομες μάχες ενάντια σε τμήματα των εγχώριων ανταρτών που αρνήθηκαν να υποκύψουν στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας που αποτελούνταν από πολιτικούς με επικεφαλής τον Αχμέντ Μπεν Μπελά και στρατιωτικό προσωπικό από την οργάνωση του εξωτερικού με επικεφαλής τον Χουαρί Μπουμεντιέν.^[2]

Αγορά οπλισμού και αμυντικός προϋπολογισμός

Οι ένοπλες δυνάμεις της Αλγερίας είναι εξοπλισμένες με σύγχρονα ρωσικά όπλα από το 2005. Συνολικά, η Αλγερία δαπάνησε 7,5 δισεκατομμύρια δολάρια για ρωσικά όπλα το 2006. Πρόσθετες στρατιωτικές δαπάνες ύψους 7 δισεκατομμυρίων δολαρίων σχεδιάστηκαν για το 2007 μετά από δαπάνες κάτω των 100 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως για αγορές όπλων από το 2000 έως το 2005.^[3] Από το 2010, το Πολεμικό Ναυτικό έλαβε έξι AW101 και τέσσερα ελικόπτερα Super Lynx 300 Mk.130 από την AgustaWestland.^[4] Η Αλγερία πραγματοποιεί μεγάλες επενδύσεις σε σύγχρονα ρωσικά συστήματα από το 2010 και είναι ο μοναδικός χρήστης εκτός της Ρωσικής Ομοσπονδίας σε ορισμένα συστήματα. Αγοράστηκαν τεθωρακισμένα μάχης T-90, τεθωρακισμένα μεταγωγικά BMP-3, ελικόπτερα Mil Mi-28, μαχητικά αεροσκάφη Sukhoi Su-30 και Sukhoi Su-34. Το 2009, ο αμυντικός προϋπολογισμός της χώρας ήταν 5,3 δισεκατομμύρια δολάρια.^[5]

Θητεία και έφεδροι

Υπάρχει γενική στρατολόγηση, αλλά η στρατιωτική θητεία των 18 μηνών μπορεί να εκτελεστεί μόνο στον στρατό. Μετά από έξι μήνες γενικής στρατιωτικής εκπαίδευσης, υπάρχει συνήθως μια δωδεκάμηνη αποστολή ως μέρος της πολιτικής-στρατιωτικής συνεργασίας.^[6]

Επιπλέον 150.000 έφεδροι είναι διαθέσιμοι σε περίπτωση επιστράτευσης. Σε αυτήν την περίπτωση, η κλήση ισχύει έως το 50ο έτος.

Στρατός Ξηράς

Ο Αλγερινός Στρατός Ξηράς (الجيش الوطني الشعبي) έχει δύναμη περίπου 127.000 στρατιωτών. Διαθέτει περίπου 300 άρματα μάχης T-90.

Πολεμική Αεροπορία

Η Πολεμική Αεροπορία της Αλγερίας (القوات الجوية الجزائرية) (συμπεριλαμβανομένης της Αεράμυνας) έχει δύναμη περίπου 14.000 στρατιωτών. Διαθέτει 12 συστήματα αεράμυνας S-300PMU, 40 μαχητικά MiG-29SMT, 28 μαχητικά πολλαπλών χρήσεων Su-30MKA και 42 ελικόπτερα Mil Mi-28.

Πολεμικό Ναυτικό

Το Αλγερινό Πολεμικό Ναυτικό (القوات البحرية الجزائرية) έχει δύναμη περίπου 6.000 στρατιωτών. Οι τρεις παλιές φρεγάτες κλάσης Koni και τα δύο υποβρύχια κλάσης Kilo εκσυγχρονίζονται.

Εθνική Χωροφυλακή

Η Εθνική Χωροφυλακή με 60.000 άνδρες χωρίζεται σε έξι περιοχές, ανάλογες με τις στρατιωτικές περιοχές του στρατού. Υπόκειται στο Υπουργείο Άμυνας της Αλγερίας.

Η βασική εκπαίδευση της χωροφυλακής πραγματοποιείται στο Σιντί Μπελ Αμπές, ενώ η σχολή των αξιωματικών βρίσκεται στο Ισέρ.

Άλλες μονάδες

Το Υπουργείο Άμυνας διαθέτει επίσης Συνοριοφυλακή, τοπικές πολιτοφυλακές δύναμης 150.000 ατόμων και δυνάμεις αυτοάμυνας.

Παραπομπές

↑ The Military Balance 2018. International Institute for Strategic Studies. 2009. σελίδες 325–327.
↑ John Ruedy: Modern Algeria – The Origins and Development of a Nation. 2ος τόμ. Bloomington, 2005, σελ. 193
↑ Kuimova, Alexandra (1 Απριλίου 2019). «Russia's Arms Exports to the MENA Region: Trends and Drivers» (PDF). www.euromesco.net. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.
↑ «HeliHub.com Algeria». helihub.com. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.
↑ «The Algeria-Russia Strategic Partnership: An Assertive Geopolitical Move? | bic-rhr». www.bic-rhr.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.
↑ «Africa :: Algeria — The World Factbook - Central Intelligence Agency». www.cia.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Military of Algeria στο Wikimedia Commons

[MB2018-1] The Military Balance 2018. International Institute for Strategic Studies. 2009. σελίδες 325–327.

[2] John Ruedy: Modern Algeria – The Origins and Development of a Nation. 2ος τόμ. Bloomington, 2005, σελ. 193

[3] Kuimova, Alexandra (1 Απριλίου 2019). «Russia's Arms Exports to the MENA Region: Trends and Drivers» (PDF). www.euromesco.net. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.

[4] «HeliHub.com Algeria». helihub.com. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.

[5] «The Algeria-Russia Strategic Partnership: An Assertive Geopolitical Move? | bic-rhr». www.bic-rhr.com (στα Αγγλικά). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιουνίου 2020. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.

[6] «Africa :: Algeria — The World Factbook - Central Intelligence Agency». www.cia.gov. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Σεπτεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2020.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]