Βικιπαίδεια

Έμελιν Πάνκχερστ

Βρετανίδα φεμινίστρια και ακτιβίστρια

Η Έμελιν Πάνκχερστ (αγγλικά: Emmeline Pankhurst, το γένος Goulden, 15 Ιουλίου 1858 - 14 Ιουνίου 1928) ήταν Βρετανίδα πολιτική ακτιβίστρια και ηγέτης του βρετανικού κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών (σουφραζέτες) που αγωνίστηκε για να αποκτήσουν οι γυναίκες κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και κυρίως το δικαίωμα της ψήφου. Το 1999, το περιοδικό Time, την κατέταξε ανάμεσα στα «Τα 100 σπουδαιότερα πρόσωπα του 20ου αιώνα», εξηγώντας ότι «σχημάτισε την ιδέα που έχουμε για την σύγχρονη γυναίκα και ταρακούνησε τόσο την κοινωνία προβάλλοντας καινούρια πρότυπα, που έκανε αδύνατη πλέον την επιστροφή στο παρελθόν».[8] Από την άλλη, αρκετοί ήταν αυτοί που άσκησαν κριτική στις επιθετικές της τακτικές, με πολλούς ιστορικούς να λένε ότι δεν ήταν και τόσο αποτελεσματικές. Σε κάθε περίπτωση, το έργο της θεωρείται ζωτικής σημασίας στην κατοχύρωση του δικαιώματος ψήφου των γυναικών στη Βρετανία.[9][10]

Έμελιν Πάνκχερστ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Emmeline Pankhurst (Αγγλικά)
Γέννηση14 Ιουλίου 1858
Μάντσεστερ, ΗΒ
Θάνατος14 Ιουνίου 1928 (69 ετών)
Λονδίνο, ΗΒ
Τόπος ταφήςTomb of Emmeline Pankhurst
ΚατοικίαΜάντσεστερ[1]
Λονδίνο[1]
Κυανή Ακτή (1925–1926)[2]
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και Ιρλανδίας
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΑγγλικά
ΣπουδέςÉcole Normale Supérieure[3]
Πληροφορίες ασχολίας
ΙδιότηταΑκτιβίστρια - φεμινίστρια - πολιτικός
Γνωστός γιαΑκτιβιστρια δικαιώματος ψήφου των γυναικών
Αξιοσημείωτο έργοMy Own Story[4]
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/ΚίνημαΓυναικείο Κόμμα
Συντηρητικό Κόμμα
Οικογένεια
ΣύζυγοςΡίτσαρντ Πάνκχερστ (1879-1903, απεβίωσε)
Τέκνα5
ΓονείςRobert Goulden[5] και Sophia Jane Craine[5]
ΑδέλφιαMary Jane Clarke
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαpoor-law guardian[3]
registrar (από 1898)[3]
ΒραβεύσειςHunger Strike Medal (1  Μαρτίου 1912)[6][7]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Γεννημένη στο Μάντσεστερ, μέσα σε πολιτικά ενεργή οικογένεια, η Έμελιν Γκουλντ, ήρθε σε επαφή με το γυναικεία κίνημα σε ηλικία μόλις 14 ετών μόλις, το 1872. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1879, παντρεύθηκε τον Ρίτσαρντ Πάνκχερστ, έναν δικηγόρο 20 χρόνια μεγαλύτερό της, ο οποίος ήταν γνωστός για την υποστήριξή του στα δικαιώματα των γυναικών. Μαζί του απέκτησε πέντε παιδιά, μέσα σε δέκα χρόνια.
Μαζί με τον σύζυγό της ίδρυσαν το 1884 τον σύλλογο "Women's Franchise League" προωθώντας το δικαίωμα και των ανύπαντρων γυναικών να ψηφίζουν σε τοπικού επιπέδου εκλογές. (οι παντρεμένες γυναίκες απέκτησαν το δικαίωμα να ψηφίζουν το 1864) Μετά τη διάλυση της οργάνωσης, προσπάθησε να ενταχθεί στο αριστερίζον "Independent Labour Party"», και στο παράρτημα του Μάντσεστερ αλλά δεν έγινε δεκτή λόγω φύλου.
Το 1903, πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του συζύγου της, η Πάνκχερστ ίδρυσε την «Πολιτική και Κοινωνική Ένωση Γυναικών» ( Women's Social and Political Union), μία οργάνωση αποτελούμενη μονάχα από γυναίκες, που υπεράσπιζε τις γυναίκες και είχε ως σλόγκαν το "deeds, not words" («πράξεις, όχι λόγια»).[11] Η οργάνωση αυτή έγινε γνωστή για τις επιθετικές τακτικές που χρησιμοποιούσε: τα μέλη του έσπαζαν τζάμια και επιτίθονταν κατά των αστυνομικών. Η Πάνκχερστ και οι κόρες της,(επίσης ηγετικά μέλη του κινήματος) καθώς και άλλες ακτιβίστριες, συνελήφθησαν επανειλημμένως. Στις φυλακές συχνά κάνανε απεργίες πείνας, ενώ διεκδικούσαν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Αργότερα, και όταν την ηγεσία της οργάνωσης ανέλαβε η Κρίσταμπελ Πάνκχερστ οι τακτικές τους - καθώς ο ανταγωνισμός με την κυβέρνηση κορυφωνόταν έγιναν ακόμα πιο ριζοσπαστικές. Μέσα στις τακτικές του κινήματος πλέον ήταν και ο εμπρησμός και μερικές πιο μετριοπαθείς οργανισμοί άρχισαν να κατακρίνουν την ηγεσία της οικογένειας Πάνκχερστ. Το 1913, πολλοί εγκατέλειψαν την οργάνωση μέσα σε αυτούς και δύο μικρότερες κόρες της Πάνκχερστ, η Αντέλα και η Σίλβια.

Με τον ερχομό του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, η Έμελιν και Κρίσταμπελ, σταμάτησαν τις επιθετικές πρακτικές τους και ξεκίνησαν να στηρίζουν τη βρετανική κυβέρνηση για να αντέξει στη "γερμανική απειλή".[12] Οργάνωσαν τις γυναίκες ώστε να βοηθήσουν στην παραγωγή βιομηχανίας και ενθάρρυναν τους νέους άντρες να πολεμήσουν.[13] Το 1918, ψηφίστηκε νόμος ότι όλοι οι άνδρες άνω των 21 ετών και οι γυναίκες άνω των 30 θα έχουν δικαίωμα ψήφου. Αυτή η ανακολουθία έγινε για να διασφαλιστεί ότι οι άντρες δεν θα γινόντουσαν μειονότητα ως ψηφοφόροι, καθώς οι θάνατοι ανδρών κατά τη διάρκεια του πολέμου ήταν πολυάριθμοι.[14] Η οργάνωση της Πάνκχερστ πλέον άλλαξε ύφος και έγινε κόμμα, το οποίο αφοσιώθηκε στην ισότητα των δύο φίλων στη δημόσια ζωή. Στα ύστατα χρόνια της, φοβούμενη τους Μπολσεβίκους και την απειλή που θεώρησε ότι αντιπροσώπευαν εντάχτηκε στο Συντηρητικό Κόμμα. Το 1927, υπήρξε υποψήφια του κόμματος για το Στέπνι.[15] Ωστόσο, στις 14 Ιουνίου του 1928, απεβίωσε, λίγες εβδομάδες πριν ψηφιστεί νόμος ότι πλέον όλες οι γυναίκες άνω των 21 ετών έχουν δικαίωμα ψήφου, νόμος που ψηφίστηκε στις 2 Ιουλίου του ίδιου έτους.[16] Δύο χρόνια αργότερα τιμήθηκε με προτομή στο Λονδίνο, στο πάρκο Victoria Tower Gardens.

Δείτε επίσης

Επεξεργασία

Παραπομπές

Επεξεργασία
  1. ↑ 1,0 1,1 www.britannica.com/biography/Emmeline-Pankhurst. Ανακτήθηκε στις 17  Αυγούστου 2023.
  2. ↑ spartacus-educational.com/WpankhurstE.htm. Ανακτήθηκε στις 17  Αυγούστου 2023.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 awpc.cattcenter.iastate.edu/directory/emmeline-pankhurst/. Ανακτήθηκε στις 17  Αυγούστου 2023.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 17  Αυγούστου 2023.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
  6. ↑ www.museumoflondon.org.uk/discover/six-things-you-didnt-know-about-suffragette-hunger-strikes. Ανακτήθηκε στις 17  Αυγούστου 2023.
  7. ↑ collections.museumoflondon.org.uk/online/object/752606.html.
  8. ↑ Warner, Marina (14 June 1999). «Emmeline Pankhurst –Time 100 People of the Century». Time. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2013-08-26. https://web.archive.org/web/20130826120542/http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,991250,00.html. Ανακτήθηκε στις 2017-11-28. 
  9. ↑ Bartley, pp. 4–12; Purvis 2002, pp. 1–8.
  10. ↑ Bartley, pp. 240–241; Purvis 2002, pp. 361–363.
  11. ↑ E. Pankhurst 1914, p. 38.
  12. ↑ Quoted in Purvis 2002, p. 270.
  13. ↑ «White Feather Feminism». Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2014. 
  14. ↑ «Representation of the People Act 1918». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2014. 
  15. ↑ «Emmeline Pankhurst – Conservative candidate». http://www.alistairlexden.org.uk/news/lord-lexden-reminds-conservatives-mrs-pankhurst-joined-their-party-1920s. 
  16. ↑ Purvis 2002, pp. 350–352; Bartley, pp. 227–228.

Αναφορές

Επεξεργασία
  • Bartley, Paula. Emmeline Pankhurst. London: Routledge, 2002. (ISBN 0-415-20651-0).
  • Fulford, Roger. Votes for Women: The Story of a Struggle. London: Faber and Faber Ltd, 1957. OCLC 191255
  • Holton, Sandra Stanley. Suffrage Days: Stories from the Women's Suffrage Movement. London: Routledge, 1996. (ISBN 0-415-10942-6).
  • Kamm, Josephine. The Story of Mrs Pankhurst. London: Methuen, 1961. OCLC 5627746.
  • Liddington, Jill and Jill Norris. One Hand Tied Behind Us: The Rise of the Women's Suffrage Movement. London: Virago Limited, 1978. (ISBN 0-86068-007-X).
  • Marcus, Jane, ed. Suffrage and the Pankhursts. London: Routledge & Kegan Paul, 1987. (ISBN 0-7102-0903-7).
  • Pankhurst, Christabel. Unshackled: The Story of How We Won the Vote. London: Hutchinson & Co., 1959. OCLC 2161124.
  • Pankhurst, Emmeline. My Own Story. 1914. London: Virago Limited, 1979. (ISBN 0-86068-057-6).
  • Pankhurst, E. Sylvia. The Suffragette Movement. 1931. New York: Kraus Reprint Co., 1971. OCLC 82655317.
  • Phillips, Melanie. The Ascent of Woman: A History of the Suffragette Movement and the Ideas Behind It. London: Abacus, 2004. (ISBN 0-349-11660-1).
  • Pugh, Martin. The Pankhursts. London: Penguin Books, 2001. (ISBN 0-14-029038-9).
  • Purvis, June. Emmeline Pankhurst: A Biography. London: Routledge, 2002. (ISBN 0-415-23978-8).
  • Purvis, June and Sandra Stanley Holton, eds. Votes for Women. London: Routledge, 2000. (ISBN 0-415-21459-9).
  • West, Rebecca. "A Reed of Steel." The Young Rebecca: Writings of Rebecca West 1911–17. Ed. Jane Marcus. New York: The Viking Press, 1982. (ISBN 0-670-79458-9).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επεξεργασία






Ανακτήθηκε από "https://el.wiki.x.io/w/index.php?title=Έμελιν_Πάνκχερστ&oldid=10490827"